Brief van Paolo uit de gevangenis van Gent

Beste mensen, Op 25/10/2009 om 7.50 u werd ik op straat, terwijl ik mijn hond uitliet, omsingeld door drie leden van de LRD, de Landelijke Recherche Dienst. Ik moest mee naar hun kantoor voor verhoor. Om de hoek stond er een speciale interventie-eenheid in een geblindeerde combi te wachten, voor het geval ik verzet zou bieden. De fuckers lieten me niet eens op ’t gemak afscheid nemen van mijn dochter, die net op dat moment naar school vertrok.

De dag ervoor had dezelfde dienst, in mijn afwezigheid, een huiszoeking doorgevoerd in mijn woning, waarbij mijn laptop in beslag werd genomen en een hele reeks foto’s werd genomen van o.a. politieke affiches en dergelijke. Op het bureau werd mijn alibi gevraagd voor de nacht van 6 op 7 oktober, plus nog een heleboel vragen over GSM-nummers en over een vriend. Een getuige zou mij na fotovoorlegging herkend hebben als één van de twee personen die die nacht een container in brand zou hebben gestoken.*

Na het verhoor werd ik gerechtelijk gearresteerd. Om 14u moest ik verschijnen voor de onderzoeksrechter, die besliste om mij aan te houden op verdenking van opzettelijke brandstichting bij nacht op roerende goederen. Ik werd naar de gevangenis gebracht, waar ik tot donderdagavond op secreet zat. Dit waarschijnlijk om te voorkomen dat ik contact zou hebben met Jürgen, die al twee weken in voorlopige hechtenis zat met dezelfde aanklacht, plus brandstichting bij nacht op roerende goederen. Grappig genoeg zitten we nu al een week op dezelfde cel.

Na vijf dagen ben ik voor de raadkamer verschenen, de procureur zei toen dat ik verdacht werd van nog andere feiten. De onderzoeksrechter kwam die dag zelf met nieuwe gegevens in verband met een GSM, nochtans had mijn advocaat gezegd dat dit niet kon op de dag van de verschijning. Dus ben ik kwaad geworden. (Geen goed idee in de raadkamer, haha). Dat en het feit dat ik weigerde om mee te werken met het onderzoek was hen een doorn in het oog: aanhouding verlengd met een maand.

Ondertussen zit ik twee weken binnen, en ben ik “gewend” geraakt aan het gevangenisregime, in hoeverre dat mogelijk is natuurlijk. Je zit in een situatie waar de staat de complete controle heeft over je fysieke bestaan, en je fysisch isoleert van de rest van de maatschappij. Waar het “buiten” nog enigszins mogelijk is om je te onttrekken aan het allesoverheersende gezag van staat en kapitaal, wordt je hier geconfronteerd met een uitkristallisering van de maatschappelijke verhoudingen. Als je in het rijke Westen woont en deel uitmaakt van de juiste bevolkingsgroep, kan je voor jezelf de illusie opwekken dat je betrekkelijk vrij bent. Je kan volop consumeren, je in allerhande virtuele neprealiteiten begeven, en als je poen hebt kan je zelfs nog wat rondreizen, en de illusie blijven koesteren dat je (bewegings)vrijheid hebt.

“Binnen” wordt de illusie verpletterd door de alomtegenwoordigheid van het repressieapparaat dat al je bewegingen controleert en netjes opschrijft in rapportjes, en als je je niet aan hun regeltjes houdt, krijg je een slecht rapport en/of vlieg je in ’t cachot of op strikt, en worden bepaalde “vrijheden” afgenomen, zoals telefoneren, bezoekzaal, etc. Net als buiten, waar de privileges die we hebben (die kunstmatige vrijheden zijn) echt aanzien worden als vrijheden, wordt je binnen na een tijd ook gewend aan bepaalde privileges (zoals wandeling, bellen, etc.) en zie je niet meer het feit dat je opgesloten zit als probleem, maar wel het behoud van bepaalde privileges als oplossing voor je problemen. Uiteindelijk kan je, als je geld hebt, ook hier naar hartelust consumeren, en je daardoor beter voelen, en je gaan voelen alsof je in een goedkoop hotel zit, met het verschil natuurlijk dat je niet op het strand kunt gaan wandelen om aapjes te kijken en te keuren, maar de hele fucking tijd op je cel moet blijven zitten, zonder te morren…

Met mij en ook met Jürgen gaat het hier goed, buiten het feit dus dat je hier als een kleuter wordt behandeld (we mogen zelfs geen vuur op de cel hebben). Voor de rest ligt het vaak aan je eigen houding hoe andere gevangenen en cipiers je behandelen, natuurlijk zitten er overal klootzakken en kutwijven tussen. Het moeilijkste is om buiten de hiërarchie te blijven die hier heerst (dezelfde die buiten heer en meester is over het lot van miljarden. En hiermee bedoel ik niet alleen de hiërarchie tussen de staat (cipiers, flikken) en gevangenen, maar ook tussen gevangenen onderling. Want die is hier ook duidelijk afgetekend, en je moet er ook niet aan denken om als anarchistje deze structuur aan te vallen, of je eindigt bij wijze van spreken met een vork in je buik.

Zolang de machtsverhoudingen in heel de maatschappij niet omvergeworpen zijn, zullen deze structuren hier ook overeind blijven. De vernietiging van het gevangeniswezen, al haar structuren en in al haar vormen, als onderdeel van een totalitair repressieapparaat, kan enkel gestalte krijgen binnen een totaalstrijd die de vernietiging van het kapitalisme en haar werktuig, de staat, tot doel heeft. Amen.

Normaal gezien moest ik pas eind november weer voor de raadkamer verschijnen, maar dat is vervroegd naar de 9de november, datum waarop ook Jürgen moet verschijnen. Natuurlijk willen we allebei zo snel mogelijk naar buiten, maar het feit dat we niet meewerken met het onderzoek geeft hen natuurlijk de gelegenheid ons te kloten en zo lang mogelijk in voorlopige hechtenis te houden.

Tot dan verblijven wij op kosten van de staat, meestal met een lach, af en toe met een traan, maar altijd vrij in gedachten!

VOOR EEN KLASSENLOZE SAMENLEVING ZONDER GEVANGENISSEN!

Paolo

gevangenis van Gent

* Die avond vond er in Gent een debat plaats met o.a. Filip Dewinter en J.M. Dedecker. Het gespreksonderwerp was (hoe kan het ook anders, het hoofddoekendebat). In tijden van zogenaamde economische crisis (want de rijken zullen geen boterham minder eten) heeft het kapitaal (en zijn handlangers, fascisten en rechtse partijen) altijd een zwart schaap klaar om een heksenjacht te ontketenen, hiermee de aandacht afleidend van werkelijke problemen, zoals de ongelijke en misdadige verdeling van de rijkdom. De “linkse” sociaal-democratische partijen gaan al te graag in op deze hetze, om hun stemmenaantal op peil te houden en op te krikken. Zij hebben geen andere strategie tegen (extreem-) rechts dan het overnemen van hun standpunten en haatpropaganda tegen illegalen en buitenlanders te spuwen (onder het mom van de oorlog tegen het terrorisme en, fluisterend, de islam). Op dezelfde avond werden in Gent ook het gerechtsgebouw aangevallen, evenals een aantal rechtse studenten. Ook werden er her en der brandjes gesticht.

Over de recente arrestaties in Gent

Op 6 oktober kwam Jurgen niet terug thuis. Hij werd van straat geplukt door pakkemannen, voor de onderzoeksrechter gesleept en opgesloten in de gevangenis van Gent (Nieuwe Wandeling). De vorige dag waren in verdraagzaam Gent nog maar eens een bende fascisten te gast. Blijkbaar zint dat niet iedereen. Op verschillende plaatsen uitten mensen hun ongenoegen door symbolen van deze kapitalistische maatschappij schade toe te brengen. Later vernemen we dat men er Jurgen van verdenkt aan deze protestacties te hebben deelgenomen.

De volgende dagen worden wat mensen lastiggevallen door de flikken. Anderhalve week later vindt een huiszoeking plaats bij Paolo. De kameraad wordt verzocht zich twee dagen later bij de politie te melden voor verhoor. Maar de dag nadien verschansen ze hem wanneer hij thuiskomt. Ook hij verdwijnt in de kerkers van de Nieuwe Wandeling.

Wij zullen niet rusten tot we onze maten terug in onze armen kunnen sluiten, hoe en wanneer we dat zelf willen.

Jurgen & Paolo vrij!

Tegen elke vorm van opsluiting! Voor de vernietiging van de gevangenis en haar wereld.

Beiden zitten momenteel opgesloten in de gevangenis van Gent. Op 9 november werd hun aanhouding bevestigd door de raadkamer.

Wil je hen steunen met een brief of een kaartje; dit is hun adres:

Gian-Paolo Melis of Jürgen Goethals - Nieuwe Wandeling 89 - 9000 Gent

Financiele steun kan je overmaken op 000-3244460-04 met vermelding van J+P

Gent, de nacht van 6 op 7 oktober:

Versplinterd glas, druipende verf. Het glazen paleis van justitie verminkt door vandalen. Voor tienduizenden euro's schade volgens het parket. Eén van de peilers van de democratie aangevallen in een vlaag van razernij? Vlammen die verwoestend likken aan het plastic van vuilcontainers overal in het centrum van Gent. Ook enkele geldspuwende automaten ter comfort van de permanente consument worden door het vuur aangetast. Brandweer en politie moeten overal tegelijk naar toe spoeden. Chaos en loeiende sirenes alom.

Tenslotte meldt de regionale televisie dat enkele rechtse studenten getrakteerd worden op een dosis demoraliserende kritiek op fysieke wijze (o.m. de praeses van het NSV krijgt flinke klappen). Aan het St-Pietersplein organiseert het KVHV een debat over de islam in Europa. Een onderonsje van rabiaat rechtse "democraten", onder meer Dewinter, Dedecker en Co zijn aanwezig met als tegengewicht de islamisten van AEL. Wat verderop in Gent, in de hogeschool aan de Voskeslaan viert het NSV (de officieuze studentenclub van het VB) het begin van het academiejaar. Vorig jaar organiseerde het NSV een debat met O.M. Dewinter als gastspreker. Toen werd het universiteitsgebouw waar dit debat zou plaatsvinden, succesvol door antifascisten bezet. Een aanval van de fascisten o.l.v. Führer Filip werd afgeslagen. Deze belemmering van het vermeende recht van vrije meningsuiting voor fascisten mocht geen herhaling hebben.

Dus werd dit jaar een indrukwekkende politiemacht ingezet om de voorvechters van de Vlaamsche democratie ongestoord hun gang te laten gaan. Omdat een verzameling op de door hen vastgestelde plaatsen en tijdstippen enkel zou stranden op een blauwe muur, werd er dit jaar anders gereageerd. Zo gingen de feestjes toch niet onopgemerkt voorbij en werd Gent opgeschrikt door een spontane en grillige eruptie van chaos.

De politieke opmars van extreemrechts in Vlaanderen is geen toeval. Het feit dat fascistische organisaties zoals het NSV en binnenkort het NSA in Gent (en Vlaanderen) vrij spel krijgen en in overijverige mate beschermd worden door de ordediensten heeft dieperliggende oorzaken.

Extreem rechts kaart allerlei "problemen" aan die geen feitelijke basis hebben. Wereldwijd zijn de breuklijnen tussen een wanstaltig rijke, kleine elite en de massa's die dagelijks vechten om te overleven steeds dieper geworden. Overal worden de beschermers van deze elite steesds meer uitgebreid en beter uitgerust. Denk maar aan de kleurige varianten op de politie die onze straten bevuilen. (Grijze, paarse, zwarte, ... uniformen elk met hun specialisatie.) Hun werkwijze gaat van de fluwelen 'sociale' aanpak tot keiharde repressie.

Het discours voor extreem rechts; de islam als bedreiging van de "verlichte" westerse wereld, mensen op de vlucht voor een miserabel bestaan als parasieten, niet-werkenden als profiteurs;... is bedoeld om de aandacht af te leiden van deze zich elke dag herhalende oorlog van rijk op arm. Dit verhaal wordt ons gebracht door de media als spreekbuis van de heersende elite, die ons verder verstrooien met "tittytainment" op TV en internet, gezondheidscultus, en dergelijke. Vlaanderen's publieke opinie lijkt zich dit discours eigen gemaakt te hebben. Ook aan de toog is het racisme nooit ver weg. De "anderen" zijn de vijand, niet de poppenspelers die dit theater manipuleren.

De nasleep:

Natuurlijk zijn justitie en bestuur niet opgezet met uitingen van verzet zoals ze zich die nacht voordeden. In een publieke opinie gedomineerd door rechtse actoren moeten koppen rollen. Die nacht zelf werd 1 iemand aangehouden op verdenking van meerdere brandstichtingen. 2 weken later volgde nog iemand op ongeveer dezelfde verdenking.

[Gepubliceerd op Indymedia Oost-Vlaanderen

Uitbraak nummer 16 verschenen

Uitbraak nummer 16, oktober 2009, is verschenen. Je kan Uitbraak vinden in de gekende verdeelpunten (anarchistische infotheken, bibliotheken, kraakpanden etc.) of bestellen via een mailtje naar uitbraak@gmail.com

Eén exemplaar kost 1,5 euro. Als je wil dat we het opsturen, dan is er nog 1,5 euro voor de portkosten. Je kan die drie euro overschrijven op het rekeningnummer van Uitbraak of opsturen in een goed gesloten omslag naar de postbus van Uitbraak.

Mensen die Uitbraak willen verdelen, gelieve ons te contacteren.

Je kan Uitbraak ook hier downloaden in PDF

Aan de opstandelingen

Op donderdag 28 augustus vond er in de gevangenis van Sint-Gillis een opstand plaats. Tijdens de wandeling begonnen enkele gevangenen een muur af te breken, kleine barricades op te werpen en zich te wapenen met stenen en ijzere staven. Ze konden ook de sleutels afnemen van één van de cipiers. Meteen werd de politie gewaarschuwd, die snel ter plaatse kwam met flikken uit verschillende Brusselse korpsen. Zij vielen de gevangenis binnen en vielen de opstandige gevangenen aan met behulp van traangas, knuppels en honden.

Onderstaand pamflet werd geschreven aan de muiters en spreekt ook over de rellen die er vorige week zijn geweest tussen ‘jongeren’ en politie in Molenbeek en Anderlecht. Het pamflet werd afgelopen dinsdag uitgedeeld aan bezoekers aan de gevangenis van Sint-Gillis. Even later werd het ook in de vorm van pijltjes door midddel van buizen over de muren geblazen van de gevangenis van Sint-Gillis en Vorst. Vandaag werd hetzelfde pamflet in tennisballen nog eens over de muren van de gevangenis van Sint-Gillis gelanceerd.

AAN DE OPSTANDELINGEN

Dit bericht is gericht aan diegenen die afgelopen vrijdag de normale gang van zaken in de gevangenis van Sint-Gillis grondig hebben verstoord door in opstand te komen tegen de directie en cipiers van deze kerkers.
We zijn geen politieke partij en willen geen stemmen ronselen. We weten niet wie jullie zijn of wat jullie willen en gaan ook niet doen alsof. We kunnen dus enkel praten over daden, en over wat wij willen.

We schrijven dit bericht om te schetsen wat door ons heen gaat wanneer we horen dat gevangenen de gevangenis, haar infrastructuur en haar handlangers te lijf gaan. We voelen ons verbonden met de gebeurtenissen omdat we tegen de gevangenis zijn, en tegen de samenleving die haar voortbestaan garandeert.

Want de gevangenis is er niet zomaar. Het is een product van een dagelijkse realiteit van onderdrukking. Deze onderdrukking wordt onder andere veroorzaakt en in stand gehouden door de Staat die een boegbeeld is van georganiseerde controle. De Staat zal altijd een obstakel zijn waardoor we niet vrij kunnen zijn. Maar wij en iedereen staan hier niet buiten. De Staat vindt haar bevestiging en goedkeuring in de manier waarop mensen met elkaar omgaan en in bepaalde keuzes die ze maken. De flik op straat, zowel als de baas op het werk, als de cipier, als de man die z’n partner slaat, als de moeder die z’n kroost behandelt als gevangene, als de sociaal assistent die ons wil helpen deze rotte samenleving te aanvaarden, steunt, door de keuze deze rol te spelen, de onderdrukking. Deze keuzes vormen de bouwstenen van de onderdrukking en opsluiting. Als we er niet in slagen deze keuzes aan te vallen, en er zelf andere te maken, zullen de gevangenissen nooit onherroepelijk met de grond gelijk gemaakt kunnen worden.

We juichen, en worden gesterkt in ons brandend verlangen naar iets totaal anders, wanneer onderhandelingen stoppen, wanneer de rollen aangevallen worden, en de mensen erachter geconfronteerd worden met de gevolgen van hun keuzes.

Op dezelfde dag dat jullie de gevangenis op stelten hebben gezet botste het hevig tussen “jongeren” en politie in Molenbeek. Op de dagen voordien kreeg de politie in Anderlecht het ook al meerdere malen te verduren. Over de aanleiding van de onrust wordt weinig gesproken. Wel is duidelijk dat enkele botsingen volgden nadat de politie een identiteitscontrole wou uitvoeren en dat enkele andere botsingen duidelijk waren voorbereid. Zo werd de politie meermaals opgebeld vooreen interventie en wachtten hen bij aankomst olie op de weg, stenen en molotovcocktails.

Je kan je afvragen wat al deze gebeurtenissen nu met elkaar te maken hebben. Ook hier interesseert het ons niet om grootse theorieën op te zetten over wie de rellers nu eigenlijk zijn of welke verlangens ze hebben, we zijn geen politiekers, noch sociale assistenten of sociologen.
Ook wij zijn woedend, en we willen deze woede ten volle richten tegen diegenen die de miserie in deze wereld mee in stand houden. En daarom staan we aan de kant van de rebellen wanneer ze hun woedelos laten op verdedigers van de orde en hun infrastructuren.

En zo’n momenten bestaan trouwens niet alleen wanneer mensen de handen in elkaar slaan om terug te vechten. Ze bestaan even goed in de weigering van een identiteitscontrole, in een simpele ‘nee’ tegen een cipier, in de kleine sabotage op het werk. In elke weigering van het
rollenspel.

LAAT ONS AL DEZE MOMENTEN GEBRUIKEN OM KRACHT UIT TE PUTTEN EN VERDER TE GAAN. LAAT HET ONS HELPEN WAT RUIMTE TE CREEËREN ZODAT WE KUNNEN ADEMEN, DE JUISTE VRAGEN KUNNEN BLIJVEN STELLEN EN ... KEUZES KUNNEN MAKEN!

LEVE DE REVOLTE,
INDIVIDUEEL EN COLLECTIEF,
WANNEER WE ONZE WAARDIGHEID TERUGNEMEN,
WAARBIJ DE BOEL ONTPLOFT!

Laten we uit de sociale gevangenis breken!

Enkele bemerkingen over de recente ontsnapping uit de gevangenis van Brugge

In de kakafonie van de meningen klinkt alles vals. Het enige oprechte geluid van de voorbije dagen was zonder twijfel het gejuich van de gevangenen toen de helikopter opsteeg vanop de binnenplaats van de gevangenis van Brugge. Geen enkele politieker, flik, journalist, criminoloog of psychiater zal er ooit in slagen om het gejuich bij een stoutmoedige herovering van vrijheid te doen verstommen.

Al sinds jaren broeit er revolte en weerspannigheid in de Belgische gevangenissen. Ashraf Sekkaki, die nog maar net van de nieuwe isolatiekerker in Brugge naar de ‘normale’ sectie was overgeplaatst, is één van die gevangenen die zich gewaagd hebben op het pad van de rebellie. Hij heeft zich nooit willen neerleggen bij zijn opsluiting, heeft nooit vrede willen sluiten met diegenen die hem opsluiten. De geslaagde ontsnapping van enkele dagen geleden bewijst eens te meer dat het verlangen naar vrijheid niet zomaar gebroken kan worden door vier muren en uniformen.

Er volgde een paniekreactie bij enkele Mechelse politie-inspecteurs, bij het hoofd van het Belgische gevangeniswezen, Hans Meurisse, en bij rechters die het niet zagen zitten om de rekening gepresenteerd te krijgen. Al jarenlang hopen ze doorheen het democratische rollenspelletje de verantwoordelijkheid die ze dragen in het kleineren, degraderen en opsluiten van mensen, te ontlopen. Maar er lopen nog mensen rond die durven handelen naar hun overtuigingen, die niet weerloos willen staan tegenover de autoriteit en zich daarbij niets aantrekken van de democratische spelregels en wetboeken...

Ashraf heeft geen spijt betuigd over de overvallen waarvan ze hem beschuldigd hebben. Dat is de grote schande die ze hebben willen wegstoppen door hem te interneren en dus over te leveren aan de meest absolute willekeur. Maar waarom zou hij spijt moeten hebben? Over het feit dat hij het geld is gaan zoeken waar het in overvloed aanwezig is? Over het feit dat hij er trots op is nooit aanvaard te hebben om loonarbeid te verrichten of zelf uitbuiter en kapitalist te worden? Het heeft geen zin om overvallen en onteigeningen te verheerlijken of overvallers af te schilderen als iets wat ze misschien wel, misschien niet zijn. Maar dat neemt niet weg dat we een deel van onze eigen verlangens naar een wereld zonder uitbuiting kunnen herkennen in diegenen die kiezen voor de onmiddellijke onteigening van de rijken, hun banken en hun winkels.

De voorbije dagen werden we overspoeld met de meningen van de jakhalzen van de democratie. Niet alleen de politiekers lieten zich gaan in de eindeloze reeks beledigingen aan het adres van de ontsnappers. De journalisten speelden een cruciale rol in het graven van de kloof tussen de ontsnappers en diegenen die zich misschien wel zouden kunnen herkennen in deze vrijheidverovering. Ze schilderden de ontsnappers af als barbaren en op geweld beluste psychopaten en hielpen zo de andere kwesties die op tafel hadden kunnen belanden (de kwestie van opsluiting, gevangenis, internering, gerecht, uitbuiting, armoede,...) ver weg te stoppen. Als huurlingen van het gerecht bereidt hun mediatieke lynchage reeds die van de repressie voor. Ze werden daarin vervoegd door een legertje van aasgieren: criminologen die pleidooien houden voor meer isolatiemodules, gerechtspsychiaters die er alles aan doen om elke individualiteit aan de ontsnappers te ontnemen, relatiespecialisten die de vrouwelijke medeplichtige reduceren tot ‘misleid gangstervriendinnetje’, woordvoerders van de cipiersvakbonden die het voortouw nemen in het uittekenen van de repressie, architecten en werfleiders die staan te popelen om geld te verdienen met meer tralies, meer netten, meer muren.

De Staat heeft haar antwoord op de agitatie binnen de muren bijna klaar. Na de bouw van de twee isolatiemodules in Lantin en Brugge, echte gevangenissen binnen de gevangenis, is nu ook de bouw van een nieuw gesloten centrum (in de eerste plaats voor weerspannige asielzoekers) in Steenokkerzeel begonnen, werd een akkoord gesloten met Nederland over de ‘huur’ van een gevangenis in Tilburg voor 500 gevangenen uit België en beginnen de plannen voor de bouw van vier nieuwe gevangenissen rond te raken. Daarenboven lijken de cipiers terug in het gareel van hun broodheren te lopen en werden hun corporatistische conflicten opgelost door meer losgeld, meer veiligheidsmaatregelen en meer vrijbrieven voor de cipiers.

Laten we klare taal spreken. De gevangenis is geen ‘aparte wereld’; het is het product van de maatschappij waarin we leven. Deze maatschappij is zelf een gevangenis waarin iedereen op een bepaalde manier opgesloten zit in het raamwerk van de autoriteit, de uitbuiting en de onderdrukking. Het lijkt er jammer genoeg alsmaar meer op dat velen niet alleen niet meer proberen te ontsnappen uit deze gevangenismaatschappij, maar er zelfs niet meer naar verlangen. Laten we daarom in woord en daad duidelijk maken dat er nog steeds individuen zijn wiens buik de uitbuiting en de vernedering niet kan verdragen, wiens hart naar vrijheid verlangt, wiens hersenen genoeg hebben van de idiotieën en geprefabriceerde massa-meningen, wiens handen gebalde vuisten worden tegenover de verdedigers van de gevestigde orde.

Solidariteit met allen die proberen ontsnappen uit de gevangenismaatschappij!
Laten we uit de sociale gevangenis breken!
In ons verlangen naar vrijheid kan geen enkele Staat, geen enkele instelling, geen enkele baas, geen enkele grens,... overeind blijven!


Enkele individuen in opstand tegen de sociale gevangenis
België, 26 juli 2009

Uitbraak nr 15 bis verschenen (mei 2009)

Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009 is verschenen. Je kan Uitbraak verkrijgen in de gekende verdeelpunten, op bestelling via een mailtje of een briefje naar de postbus of hieronder downloaden.

Download Uitbraak nummer 15bis:

http://www.typemachine.be/local--files/andere-teksten/uitbraak15bismei2009.pdf

EDITO

TERWIJL DE CIPIERS VAN NAMEN nog maar net een punt hadden gezet achter hun staking tegen de komst van Farid Bamouhammad, werd de nieuwe isolatieafdeling in de gevangenis van Brugge vernield. Een dag later kwamen ook gevangenen op een andere afdeling in opstand. Vervolgens vond er een vierde ontsnapping met gijzelname van een cipier plaats en toonden gevangenen in Vorst hun ongenoegen over een zoveelste cipiersstaking. Ondertussen vonden de welwillende critici van de gevangenis er niks beters op dan een conferentie met specialisten te organiseren aan de Brusselse universiteit om tot de conclusie te komen dat de omstandigheden in de Belgische gevangenissen en gesloten instellingen inderdaad wel schrijnend zijn. Met hun dossiers onder de arm hebben ze nu weer een excuus om met de politici rond de tafel te gaan zitten. Eind april dan: in Schaarbeek schiet de politie een 40-jarige man dood. Volgens de laatste berichten had de man, op weg naar zijn werk, een aanranding gezien en ging hij de aanrander achterna. Een toevallige flikkenpatrouille vond het belangrijker om eerst de identiteit van de man na te gaan. De controle escaleerde, de man verwondde een flik aan de arm en uiteindelijk doodde zijn collega de man met meerdere schoten in de borst en in de arm.

De volgende dag staat er al terug schoolgaande jeugdop de plaats waar de wetenschappelijke politie een afgetekend silhouet had achtergelaten. Hier en daar een schuchtere blik, maar voor de rest gaat alles z’n gewone gangetje. Ook de dagen die daarop volgen blijft het opvallend rustig in de wijk en daarbuiten. Er hangt een zekere spanning in de lucht, maar slechts een weinig vuur en wat stenen lijken uiting te geven aan de woede om een zoveelste moord van de Staat. Zijn de uitgebuiten van vandaag zo gewend geraakt aan het dagelijkse geweld van de afstompende arbeid, van de uitzichtloosheid, van het racisme, van de machocultuur, van de alomtegenwoordige controle,... dat ze er alleen nog maar lijdzaam tegenover kunnen staan? De grote, zwijgende meerderheid bewandelt het pad dat haar eigen is: over de gekalkte silhouetten van de vermoorden stappen. En ergens wel beseffen dat er iets mis is, de blik afwenden om vervolgens weg te zakken in de berusting van de dagelijkse routine. En zo sterven er ‘ongemerkt’ duizenden mensen: van ellende, van het geweld van de uitbuiting, aan de grenzen, in de gevangenissen en gesloten centra, onder de kogels van de flikken en de soldaten.

Het is al langer dan vandaag duidelijk dat de macht niet alleen steunt op dwang en de matrak, maar ook op de instemming en de berusting van haar ‘onderdanen.’ Er zijn mensen met heel wat minder bewegingsruimte (zoals de gevangenen die de voorbije jaren in opstand gekomen zijn) die blijkbaar, misschien wel met de moed der wanhoop, in staat zijn om te identificeren en aan te vallen wat hen kapotmaakt. Maar ook daar is het nooit de meerderheid der gevangenen geweest, slechts een minderheid met het hart op de juiste plaats en die weet haar woede te richten. Laten we dus vooral rekenen op onze eigen krachten en ruimte maken om echte banden van medeplichtigheid te smeden – in de wijken zoals over de muren heen.

Meezwemmend op de golven van rebellie, geladen met de woede om zoveel lelijkheid en ellende in deze wereld, koppig in de wil om te blijven zoeken naar de mogelijkheden tot revolte, vonden we het een gepast moment om dit tussennummer uit te brengen als kleine bijdrage. Niets is voorbij, alles gaat verder.

[Edito van Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009]

De 'meesterzet' van Stefaan de Clerck

De minister van Justitie Stefaan de Clerck omschreef het, bescheiden als politici zijn, als een ‘meesterzet tegen de overbevolking in de Belgische gevangenissen’. De Belgische Staat wil cellen gaan huren in Nederland en er zo’n drie- tot vijfhonderd gevangenen dumpen die hier veroordeeld werden. Het zou om een tijdelijke maatregel gaan aangezien de Staat er prat op gaat tegen 2012 meerdere nieuwe gevangenissen te kunnen openen. Eens te meer wordt duidelijk hoe de Staat met haar gevangenen omgaat (net zoals haar andere ‘onderdanen’): als pionnen die naar believen verplaatst kunnen worden.

In de hoofden van de machthebbers is elk individu immers voornamelijk de sociale rol die haar opgelegd wordt. Zo worden we beschouwd als ‘arbeidskrachten’, ‘reproductiemachines’, ‘gevangenen’, ‘illegalen’,... De zogenaamde sociale wetenschappen zoals sociologie en criminologie verschaffen aan de macht de rationele middelen om die categorieën op te stellen en te vatten. De opsluiting van individuen in categorieën geeft hen vat op ons bestaan, laat haar logica binnendringen in onze levens en de weg uitstippelen die we moeten afwandelen. Het mag dan ook niet verbazen dat die categorieën op dezelfde manier behandeld worden als een economische grondstof, als een bouwsteen in hun machtsbolwerk die naargelang hun behoeften kan verschoven worden. Sommige categorieën moeten gedeporteerd worden, anderen moeten ingelijfd worden in de arbeidsregimenten die altijd paraat staan om te bewegen op commando van het kapitaal, nog anderen worden weggecijferd op de lange wachtlijsten voor een beter bestaan dat nooit komt.

Ook gevangenen vormen geen uitzondering op die logica. Alsof ze louter grondstoffen waren, moeten ze gedelokaliseerd worden omdat het vermogen van de opsluitingsmachine hier ontoereikend is. De Nederlandse Staat loopt te pronken met haar geperfectioneerde gevangenissen en heeft er geen probleem mee om België uit de nood te helpen. Uiteraard hangt daar een prijskaartje aan, en niet alleen maar in de zin dat België huur moet betalen voor de cellen. De deportatie-akkoorden (die landen aanvaarden om uitgeprocedeerde asielzoekers terug “op te nemen”) met Marokko gingen hand in hand met bilaterale akkoorden over de export van groenten. Nepal stemde toe in ruil voor de leveringsvergunning van wapens die gefabriceerd worden door FN-Herstal. Ook gevangenen zijn een pasmunt voor zakendoen. Tenslotte lijdt het geen twijfel dat de deportatie naar Nederland gebruikt zal worden als een soort van disciplinaire straf om lastige gevangenen op een nog andere manier dan isolatie of overplaatsing te kunnen afzonderen.

België heeft trouwens reeds akkoorden afgesloten met landen zoals Polen om ‘hun’ gevangenen terug te nemen en de straf waartoe ze door Belgische rechtbanken veroordeeld werden in ‘hun’ land uit te zitten. Er zijn eveneens nog steeds onderhandelingen daarover lopende met andere landen zoals bijvoorbeeld Marokko. Allemaal maatregelen om de druk in de gevangenissen hier van de ketel te halen.

Los van de walgelijke bevolkingspolitiek die individuen reduceert tot categorieën en verplaatsbare pionnen op het schaakspel van de macht, brengt de deportatie van gevangenen naar Nederland een heleboel problemen met zich mee. Gevangenen en bezoekende familie of vrienden zullen er misschien niet kunnen praten met medegedetineerden omdat ze de taal niet machtig zijn, hun toegang tot dokters en assistenten zal ingewikkelder worden omwille van communicatieproblemen, bezoekers zullen heel wat kilometers extra moeten afleggen, de bijstand van advocaten zal verminderen omdat die vaak niet bereid of bevoegd zullen zijn om naar Nederland te reizen (en daarenboven kennen ze de Nederlandse strafwet of het gevangenisregime niet),... Met al deze zaken in het achterhoofd is het duidelijk dat de deportatie van gevangenen naar Nederland één van de zovele pogingen is om te isoleren en af te zonderen.

De ‘meesterzet’ van Stefaan de Clerck is niets anders dan één van de vele maatregelen om de ontevredenheid en de revoltes in de gevangenissen de kop in te drukken. Argumenten als overbevolking of slechte omstandigheden worden gewoon gebruikt als voorwendsels om te verhullen waar het echt om draait: een zo efficiënt mogelijke machine uitbouwen om mensen op te sluiten en hun wil te breken. Moge het de Nederlandse Staat zuur opbreken en wie weet dat het virus van de revolte binnen de muren zich ook over de landsgrenzen heen laat deporteren.

[Gepubliceerd in Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009]

Bezetting van de Criminologie in Gent

GENT - Op woensdag 29 april 2009 werd de Faculteit Criminologie van de Gentse Universiteit bezet in solidariteit met de opstanden in de gevangenissen en gesloten centra en in het bijzonder met de verwoesting van de Hoogbeveiligde Afdeling in de gevangenis van Brugge eerder deze maand. We hebben ervoor gekozen om Criminologie te bezetten aangezien deze ‘wetenschap’ nauw samenhangt met het gevangeniswezen, justitie, politie en omdat diegenen die dagelijks tientallen mensen veroordelen tot jaren gevangenisstraf of deportatie hun schandelijke carrière begonnen zijn in deze Faculteit.

Solidariteit met de opstanden in de gevangenissen en gesloten centra! Tegen elke vorm van gevangenis!

BEZETTING VAN DE FACULTEIT CRIMINOLOGIE IN GENT

Onophoudelijk geven progressieve gevangenisdirecteurs, sociologen, onderzoekers, verlichte intellectuelen en kritische journalisten ons hun menig te kennen over het gevangeniswezen. Af en toe staan ze zelfs kritisch tegenover de brutale aspecten ervan zoals de overbevolking waardoor gevangenen vaak met vier op een cel van twee zitten; zoals het gebrek aan activiteiten en bezoek waardoor velen 22 uur per dag op cel zitten; zoals de brutaliteit van de cipiers die tegenwoordig zelfs tasers (elektroshocks) gebruiken om opstandige gevangenen te kalmeren. Maar deze kritieken stellen de gevangenis niet fundamenteel in vraag. Ze versterken zelfs het democratische mechanisme dat achter de opsluiting van duizenden mensen schuilgaat. Het zullen niet de politiekers of de valse critici van deze wereld zijn die een echte kritiek van het gevangeniswezen, haar justitie en dus haar maatschappij naar voren kunnen schuiven. De gevangenis is immers niets anders dan een instrument ter verdediging van de bestaande orde, zowel in sociale, economische als morele zin. In die zin kan een kritiek van de gevangenis niet losstaan van een kritiek op de bestaande orde die de wereld verdeelt in onderdrukkers en onderdrukten, in uitbuiters en uitgebuiten, in meesters en slaven en die ondermeer gevangenissen nodig heeft om dat zo te houden.

Sinds meer dan drie jaar teistert een storm van revolte de gevangenissen en gesloten centra. Vele gevangenen kwamen in opstand, vernielden de gehate gevangenisinfrastructuur, brandden de cellen plat, vielen de cipiers – die huurlingen van de Staat – aan of gijzelden hen om buiten te geraken en probeerden te ontsnappen. Een opstand in de ene gevangenis verspreidde zich naar de volgende; een succesvol gebruik van een bepaalde methode zorgde voor een verveelvoudiging ervan, zoals onlangs duidelijk werd met de gijzelname van cipiers om te proberen ontsnappen. Wat we op z’n minst kunnen zeggen, is dat de breuk met de normale gang van zaken, de opstand, alleszins de ruimte opent om echte vragen te stellen die niet recupereerbaar zijn binnen het democratische spektakel van de politiek en haar specialisten. Ook al weten we niet wie al die opstandige gevangenen zijn, we herkennen in hun daden een drang naar vrijheid en een woede die ook de onze is. Een woede tegenover de onnoemelijke schandelijkheid van deze wereld met haar tralies, haar prikkeldraad, haar cellen, haar bewakers, haar rechters, haar deportaties…; een drang naar vrijheid die niet langer verdraagt bevolen te worden, te aanvaarden, te berusten, uitgebuit te worden, weg te kijken wanneer een kameraad voor de zoveelste maal in de isolatiecel belandt…

De gevangenis is in feite niets anders dan de weerspiegeling van de maatschappij waarin we leven. De gevangenis en de vrijheidberoving zijn geen uitzonderingen op de democratie, geen tijdelijke opschortingen van iemands leven, maar één van de gevolgen van een logica die heel deze maatschappij regeert. Kinderen worden opgesloten in scholen om hen vooral gehoorzaamheid te leren; volwassenen worden de helft van hun dag opgesloten op een arbeidsplaats om het nodige geld bijeen te werken en slechts de bazen rijker te maken; anderen slikken dagelijks anti-depressiva omdat ze anders de perspectiefloosheid en de verveling van het bestaan dat deze maatschappij ons aanbiedt niet meer aankunnen; nog anderen worden opgejaagd en vervolgd door de moderne slavendrijvers van de VDAB en de RVA. En wat te zeggen over een maatschappij die haar ouderen opsluit en dumpt in afgegrendelde tehuizen, die haar actieve kinderen het etiket ADHD opplakt en de bijbehorende pillen geeft; die haar nieuwelingen begroet met racisme, razzia’s en deportatie; die –democratisch als ze is – iedereen vergiftigd met de uitstoot van haar fabrieken, haar nucleaire afval, haar milieuverwoesting; die dieren herleidt tot grondstof en hen bijgevolg op industriële schaal afslacht? Er is dus eigenlijk geen fundamentele breuk tussen binnen en buiten, tussen deze maatschappij en haar gevangenis: er is vooral een hele continuïteit die maakt dat onze solidariteit met de opstanden in de gevangenis vooral betekent om hier en nu te vechten tegen alles wat ons tot gevangenen van dit systeem maakt. Niet alleen tegen de rechters die dagelijks tientallen jaren gevangenis uitdelen, maar ook tegen de bazen die ons opjagen en geld verdienen op onze kap; niet alleen tegen de cipiers die elke dag weer de celdeuren op slot draaien, maar ook tegen de patriarchale huisvader die z’n vrouw en kinderen met ijzeren vuist regeert; niet alleen tegen de bedrijven die dag in dag uit geld verdienen met de bouw en het onderhoud van de gevangenissen, maar ook tegen allen die privileges verworven hebben waardoor deze wereld onderverdeeld is en blijft in arm en rijk.

We hebben er vandaag voor gekozen om de faculteit Rechtsgeleerdheid en meer bepaald de vakgroep Criminologie te bezetten in solidariteit met de opstanden in de Belgische gevangenissen en elders in de wereld. De keuze daarvoor is niet toevallig. Maar al te vaak probeert de universiteit en haar resem specialisten zichzelf te verkopen als de neutrale, wijze scheidsrechter die boven het gewoel in de maatschappij staat. Nochtans is de universiteit een instelling die het terrein onderzoekt, adviezen geeft, specialisten opleidt om de macht in al haar vormen beter te dienen. Het is niet anders voor de criminologen in opleiding, die later vaak gaan werken voor Justitie, voor de politie, voor de gevangenis. Criminologie is de wetenschap die ‘de criminelen’ onder de loep neemt, hun gedrag en afkomst analyseert, aan de machthebbers de informatie verschaft om hen als ontlede categorie te begrijpen en dus te controlen en beheren. En dat terwijl de hoge heren, volledig legaal en ondersteund, dagelijks miljoenen mensen laten bombarderen, uithongeren, uitbuiten, deporteren, opsluiten louter en alleen om hun macht en winst te vrijwaren. Criminologen, net zoals de andere collega’s specialisten, kunnen niet zwaaien met verontschuldigen als ‘wij zijn neutraal’, ‘wij doen objectief onderzoek’... Want deze wereld van onderdrukking heeft niet alleen maar uniformen en matrakken nodig om zichzelf te beschermen, niet alleen maar de berusting van haar onderdanen, maar ook knappe koppen in witte jassen of in een stoffige progressieve vest met de pijp aan de lippen, om haar bij te staan in de rationele planning van alles wat schandelijk en misselijkmakend is in deze wereld.

Laten we tenslotte niet vergeten dat het enige antwoord, en we hadden niets anders verwacht, van de Staat op de woedekreten vanachter de muren de bouw van meer gevangenissen (zoals de nieuwe psychiatrische gevangenis hier in Gent), de aanwerving van meer cipiers en bewakers van alle soorten, de uitbreiding van de sociale controle via razzia’s, camera’s en bureaucraten is. Laten we er alles aan doen om te zorgen dat hun machine niet zo gesmeerd loopt.

We willen met deze bezetting ook een vrijheidslievende groet sturen naar de gevangenen die begin april in de gevangenis van Brugge het isolatiekwartier verwoest hebben. Dit isolatiekwartier was één van de antwoorden van de Staat op jaren van revolte – en nu werd ook dit door de moed en vastberadenheid van een aantal gevangenen herschapen tot een ruïne. Dit is wederom een stap vooruit in de permanente strijd tegen de gevangenis en haar wereld die haar gevolgen nog zal kennen…

Kameraadschappelijke groeten ook aan alle gevangenen die de voorbije jaren gevochten hebben tegen wat hen kapotmaakt – jullie weten dat dit ook voor jullie is.

Moed en kracht voor allen die blijven vechten voor de vrijheid, zowel binnen als buiten!

Strijd tegen de gevangenis en de wereld die haar voortbrengt!

Gent, 29 april 2009

Over de verwoesting van de isolatiemodule in Brugge

De gevangenis is niets anders dan de weerspiegeling van de maatschappij waarin we leven. De maatschappij zelf is één grote gevangenis waar het merendeel van de mensen opgesloten zitten in de noodzaak om geld te vinden, in het ontbreken van elk perspectief in het leven, in de rollen van onderwerping en gedienstigheid die de heersende waarden hen opgelegd hebben. Net zoals in de straat zijn er in de gevangenissen, psychiatrische centra en deportatiekampen mensen die niet berusten, die een zekere smaak voor vrijheid en verlangen naar een beter leven niet begraven omdat een rechter hen dat bevolen heeft. Mensen die dagelijks de vernedering om te gehoorzamen aan cipiers en chefs weigeren. Voor wie de muren en de prikkeldraad van de gevangenis nog niet gegrifd staan in hun hersenen en die ze daartegen eerder beschouwen als obstakels die overwonnen moeten worden. Want de straf die de maatschappij, doorheen zijn rechters en justitie, hen heeft toebedeeld, is slechts het gevolg van een wereld die gebaseerd is op uitbuiting en onderdrukking.

Al sinds drie jaar raast een kleine storm van revolte door tientallen gevangenissen en gesloten centra in België. Door in opstand te komen, de gevangenisinfrastructuur in brand te steken, de cipiers aan te vallen, te ontsnappen, hebben sommige gevangenen teruggevonden wat het systeem hen definitief tracht te ontnemen: moed, een verlangen naar vrijheid en een stoutmoedigheid die ervan droomt om komaf te maken met de rotzooi die deze maatschappij voortbrengt.

Als antwoord heeft de Staat ondermeer twee isolatiemodules in Lantin en Brugge geopend, echte gevangenissen in de gevangenis, om de ‘weerspannigen’ beter te kunnen isoleren en breken. Maar zelfs in deze kooien zijn sommigen de smaak van de strijd niet verloren. Op 2 april 2009 hebben gevangenen in Brugge de cellen van deze module onder water gezet en vervolgens bijna volledig kapotgeslagen. Op het moment dat de regering haar plannen aankondigt om zeven nieuwe gevangenissen te bouwen, zijn ze nu verplicht om hun paradepaardje, de isolatiemodule in Brugge, te sluiten. De opsluitingsmachine loopt dus niet zo gesmeerd als het lijkt.

Kracht en moed voor allen die vechten voor de vrijheid, zowel binnen als buiten!

Laten, ook wij, alles wat ons opsluit, uitbuit en onderdrukt, aanvallen!

Je kan de affiche donwloaden en zelf kopiëren via http://ovl.indymedia.org/uploads/2009/04/poster_brugge.pdf

Een bal die met volle kracht terugkaatst...

Over het nieuwe isolatiekwartier in Brugge

De tekst hieronder werd geschreven naar aanleiding van een proceszitting rond de detentieomstandigheden van Farid Bamouhammad. Farid werd deze zomer overgeplaatst naar het isolatiekwartier van Brugge, en dat gebeurde niet willekeurig. De Belgische Staat bouwde het isolatiekwartier namelijk voor gevangenen "met vergevorderde gedragsproblemen". En wat het spektakel gedragsproblemen noemt, is in realiteit een voortdurend conflict met de gevangenis; een conflict dat uiting vindt tegenover haar cipiers en haar infrastructuur.

Farid bracht reeds 25 jaar door in verschillende Belgische gevangenissen, waarvan een groot deel in isolatie. Onlangs verscheen een boek van zijn hand waarin hij de detentieomstandigheden in verscheidene gevangenissen aanklaagt. In het voorjaar 2008 bereikte de folter en de isolatie die hij in Lantin beleefde een hoogtepunt. In juni tikte de Staat zichzelf op de vingers en een rechter verwoordde dat de folter in Lantin moest stoppen en dat hij naar een middelgrote gevangenis moest overgeplaatst worden. Na een kort verblijf in de gevangenis van Leuven om de gemoederen te bedaren, werd hij dan toch maar naar de kerkers van Brugge overgeplaatst.

Op maandag 9 februari vond in Luik het proces in beroep plaatst tegen die beslissing. De uitspraak volgt op 10 maart. Farid werd onder begeleiding van een aantal gemaskerde en zwaarbewapende politiemannen van de anti-oproereenheid COBRA voorgeleid en nam kort het woord. Hij sprak over de waanzin van de detentieomstandigheden in het isolatiekwartier en sloot af met een "dit kan niet meer gaan om een verbetering, dit moet gewoon stoppen".

Midden maart werd Farid overgeplaatst naar de gevangenis van Namen. De cipiers zijn tot op vandaag nog steeds in staking tegen zijn komst.

"In de Middeleeuwen gooiden ze mensen zoals ik in een vergeetput. Nu gebeurt hetzelfde, alleen kom je niet om van honger en dorst. Ik voel me als in een lab waar men eens wil testen hoe ver men kan gaan."
- Ashraf Sekkaki vanuit het isolatiekwartier in Brugge, november 2008

"Dit alles en ook deze plek die je verstart, die je uitput en die je kapot maakt, zorgden ervoor dat ik me afzonderde met berouw, vol misnoegen. Deze plek die lijkt op een concentratiekamp, een verbeteringsgesticht of een laboratorium waar ik als proefkonijn dien. Maar ik ben er weer bovenop gekomen en ik blijf zo goed en slecht als ik kan stoïcijns, onverstoorbaar tegenover dit snijdend, onderdrukkend, rechteloos systeem. Ik blijf en ik ben zoals een riet dat zich soms doorbuigt uit wanhoop maar dat zich aanstonds opnieuw opricht."
- Farid Bamouhammad vanuit het isolatiekwartier in Brugge, januari 2008

De gevangenis is niets anders dan de weerspiegeling van de samenleving waarin we leven. Een samenleving die lijkt op een grote gevangenis waar het merendeel van de mensen opgesloten zitten in de noodzaak om geld te vinden, in het ontbreken van een perspectief in het leven, in rollen zoals bijvoorbeeld "huisvrouw" die de heersende waarden hen hebben toegekend. Net zoals in de straat zijn er in de gevangenissen, de psychiatrische asielen, de gesloten centra mensen die zich niet berusten, die een zekere smaak naar vrijheid, naar een beter leven niet begraven, omdat een rechter dat opgelegd heeft. Mensen die, dagelijks, de vernedering weigeren om te gehoorzamen aan cipiers en chefs. Voor wie de muren en de prikkeldraad van de gevangenis nog niet gegrifd staan in hun hersenen en die ze, daarentegen eerder beschouwen als obstakels die overbrugd moeten worden. Want de straf die de samenleving hen gaf, via haar rechters, is alleen maar een weerspiegeling van een wereld dat op de macht van het geld en op de gehoorzaamheid gebaseerd is.

Sinds drie jaar woedt een kleine storm van revolte door tientallen gevangenissen en gesloten centra van België. Door in opstand te komen, gevangenisinfrastructuur in brand te steken, cipiers aan te vallen, te ontsnappen, hebben een aantal gevangenen teruggevonden wat het systeem hen definitief tracht te ontnemen: moed, een verlangen naar vrijheid, een stoutmoedigheid die ervan droomt om komaf te maken met tenminste een deel van de rotzooi die deze maatschappij voortbrengt.

De Staat gaat zeven nieuwe gevangenissen bouwen om ook deze woede te bedwingen en om nog meer mensen op te sluiten die, met de uitbuitingsomstandigheden die alsmaar scherper worden, de wetten van de machtigen en de rijken niet meer zouden aanvaarden. En voor de weerspannige gevangenen opende de Staat reeds twee isolatiekwartieren in de gevangenis van Brugge en Lantin, echte gevangenissen binnen de gevangenissen, kooien van witte folter, om komaf te maken met diegenen wiens hart hen eerder brengt tot revolte dan tot berusting?

Deze modules bestaan uit tien cellen die lijken op koelkamers waar de gevangenen 23u op 24 opgesloten zitten. In een kooi van enkele vierkante meters worden ze één keer per dag "gelucht". In de cellen is bijna niets toegelaten van materiaal. Een speciale en tijdelijke goedkeuring is nodig om bijvoorbeeld een balpen te mogen gebruiken. ‘s Nachts wordt het licht regelmatig aangestoken. De cellen zelf zijn geluidloos. Deze plekken lijken op moratoria waar de Staat in alle stilte komaf wil maken met diegenen die de goede loop van zaken binnen de opsluitingsmachine waar mensen gebroken worden verstoren.

In de loop van de laatste maanden revolteerden de gevangenen die op dit moment opgesloten zijn in deze kooien verschillende keren door het weinige dat zich bevindt in de cel (de lampen bijvoorbeeld) stuk te maken. De cipiers riepen er telkens de anti-oproereenheid van de federale politie bij die zich permanent nabij de gevangenis bevinden. Ze komen dan met matrakken, schilden, pepperspray en honden om de rebelse geest te bedwingen. Deze daden van revolte tonen opnieuw dat er zelfs in de meest onderdrukkende situatie, mensen zijn die weigeren om in te schikken, om zichzelf te verloochenen, te plooien naar de verachtelijke autoriteit.

Met deze cellen te bouwen poogt de Staat elke kritiek in woorden en daden van het gevangenissysteem weg te vegen en door middel van witte folter elk individu te breken die de moeilijke weg kiest om het hoofd rechtop te houden, eerder dan zich te verschuilen achter de massa, denkende zo de zweepslagen van de repressie en de onderdrukking in te perken. Om die dodelijke plannen in de weg te staan moeten we de kritiek van de gevangenis en van de wereld die haar nodig heeft versterken. De kritiek van de gevangenis wordt tastbaar wanneer ze in staat is om te verduidelijken waarin ze bestaat en wie meewerkt aan haar verloop. In die zin zullen we niet vergeten dat Hans Meurisse, algemeen directeur van het gevangeniswezen beslist wie in die isolatiekwartieren wordt opgesloten. We zullen niet vergeten dat directeurs Jurgen van Poecke, Sybille Haesebrouck en Ronny Vandecandelaere de gevangenis en de hoog beveiligde sectie van Brugge beheren. We zullen de cipiers niet vergeten die het vuile werk doen om deze helse machine te doen draaien en die fier zijn op hun uniformen. We zullen de rechters niet vergeten en de hele magistratuur die de opsluiting van duizenden personen oplegt. We zullen niet vergeten wie vette winst maakt door mee te werken aan de bouw en het beheer van de gevangenissen. Want het vergeten is de voorbode van de onderwerping.

Enkele minnaars van de vrijheid

februari 2009

"Wat men vergeet is dat het uithoudingsvermogen van een mens niet onuitputtelijk is. Men zou wel eens in een pijnlijke situatie kunnen komen. Een bal die je onder water probeert te houden, komt met volle kracht terug naar boven."
- Ashraf Sekkaki, november 2008

Edito nummer 15

Soms lijkt alles erop te wijzen dat je voor een keerpunt staat, dat een bepaalde dynamiek onherroepelijk een andere richting uit lijkt te gaan. Het kan ook moeilijk anders, geen enkele strijd blijft dezelfde intensiteit behouden over de jaren heen. Het is niet anders met agitatie in en rondom de gevangenissen hier. Na drie jaren van regelmatige revoltes en opstanden lijkt de zo bekende stilte terug de overhand te nemen. De vurige verspreiding van revolte wordt alsmaar meer overschaduwd door isolatiekerkers, nieuwe gevangenissen, een nieuw gesloten centrum voor weerspannige uitgeprocedeerde asielzoekers, bloederige vechtpartijen tussen bendes zoals in de gevangenis van Antwerpen en Gent.

En dus, zullen de realisten ons vragen, wat is er nu bereikt? Welke slag is er thuisgehaald? Het is onmogelijk om te antwoorden op vragen die als maatstaven de categorieën van de macht nemen. Drie jaar van revolte kan je niet samenvatten in een optelsom van praktische resultaten, aangezien het daar ook nooit om gegaan is. Het gaat daarentegen over een bepaald bewustzijn (dat zich scherpt in woord en daad), over een aantal ideeën die de ruimte gevonden hebben om zich te uiten, over de banden van solidariteit en medeplichtigheid die gesmeed werden. Die zaken vallen niet te kwantificeren, ze staan pal tegenover de boekhouderslogica van in en out.

Maar, zo zullen vele kameraden vragen, is het onderste wel uit de kan gehaald? Ook hier kunnen we niet anders dan het antwoord schuldig blijven. Als je een specifieke strijd aangaan ziet als een mogelijkheid om algemene ideeën verder te ontwikkelen, als een mogelijkheid om ervaringen op te doen met methodes en middelen, dan wordt die strijd ook een echt parcours, een weg waar het begin- en eindpunt niet hetzelfde zijn. Misschien is dat wel het mooiste: het is waar dat de Staat nieuwe gevangenissen gaat bouwen en vele strijdmakkers in isolatiekerkers heeft geworpen, maar niemand staat nog op hetzelfde punt als drie jaar geleden, de krachtsverhoudingen zijn niet onveranderd gebleven, er is vooruitgang geboekt. Het komt er nu op aan te leren uit al die ervaringen, ze onder de loep te nemen en ze aan te wenden in de strijden die komen, zonder iets achter te laten, zonder iemand achter te laten, zonder de medeplichtigheden die tussen binnen en buiten gesponnen werden te laten afkalven, maar wel op zoek te gaan naar nieuwe horizonten, naar nieuwe mogelijkheden om het bestaande te ondermijnen, om de wereld te raken die de gevangenissen voortbrengt en die gebaseerd is op de veralgemeende logica van vrijheidsberoving.

Daarenboven is er niets voorbij. Hoewel de strijddynamiek de voorbije jaren vooral getekend werd door de vele opstanden - die specifieke momenten waarop een heel parcours van rebellie als een mokerslag tegen de fundamenten van de democratie ramt - is het niet zo dat wanneer die momenten schaarser worden, de dynamiek wegebt. Nee, die verandert van vorm, van intensiteit, maar er is geen enkele zinnige reden voor aan te brengen waarom de strijd zich zou laten afbakenen tussen enkele tijdstippen. Het komt er dan ook op aan om nu, meer dan ooit, bruggen te leggen naar andere fronten, om verschillende strijden met elkaar te verbinden in het geheel van de sociale oorlog waarvan we deel uitmaken. Om te komen tot een dynamiek die niet meer afhankelijk is van getheoretiseerde referentiepunten en subjecten (de gevangenen, de immigranten, de jongeren, de werklozen, de daklozen,...), maar haar eigen grond vindt om, naast zovele andere rebellen, slagen uit de delen die iets anders in zich dragen, die een anarchistisch perspectief naar voren schuiven dat hardnekkig vecht tegen alle overheersing en uitbuiting.

Geen tabula rasa dus, maar doorgaan, alsmaar verder de kritiek in woord en daad op punt stellen. En zonder weg te zakken in het vergeten – de grote vijand van alle strijd – maar juist hardnekkig blijven vechten samen met diegenen die al jaren rebelleren en zich nu in de isolatiekerkers bevinden, blijven vechten tegen de grote sociale gevangenis waarin we allemaal leven. De gelegenheden zullen niet ontbreken...

Uitbraak nummer 15 verschenen

Uitbraak nummer 15 is verschenen. Uitbraak is verkrijgbaar in de gekende verdeelpunten (infotheken, kraakpanden etc) of door een mailtje te sturen naar uitbraak@gmail.com of naar het postadres Postbus 187, Vooruitgangsstraat 87, 1210 Brussel.

Eén nummer kost 1,5 euro. Gratis voor gevangenen. Mensen die graag willen dat we het naar een kennis/vriend/kameraad in de gevangenis opsturen, laten ons dat best gewoon even weten.

Hier kan je Uitbraak, berichten uit de gevangenis, nummer 15 ook downloaden. http://www.typemachine.be/local--files/andere-teksten/Uitbraak_15.pdf