maandag 11 mei 2009

Uitbraak nr 15 bis verschenen (mei 2009)

Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009 is verschenen. Je kan Uitbraak verkrijgen in de gekende verdeelpunten, op bestelling via een mailtje of een briefje naar de postbus of hieronder downloaden.

Download Uitbraak nummer 15bis:

http://www.typemachine.be/local--files/andere-teksten/uitbraak15bismei2009.pdf

EDITO

TERWIJL DE CIPIERS VAN NAMEN nog maar net een punt hadden gezet achter hun staking tegen de komst van Farid Bamouhammad, werd de nieuwe isolatieafdeling in de gevangenis van Brugge vernield. Een dag later kwamen ook gevangenen op een andere afdeling in opstand. Vervolgens vond er een vierde ontsnapping met gijzelname van een cipier plaats en toonden gevangenen in Vorst hun ongenoegen over een zoveelste cipiersstaking. Ondertussen vonden de welwillende critici van de gevangenis er niks beters op dan een conferentie met specialisten te organiseren aan de Brusselse universiteit om tot de conclusie te komen dat de omstandigheden in de Belgische gevangenissen en gesloten instellingen inderdaad wel schrijnend zijn. Met hun dossiers onder de arm hebben ze nu weer een excuus om met de politici rond de tafel te gaan zitten. Eind april dan: in Schaarbeek schiet de politie een 40-jarige man dood. Volgens de laatste berichten had de man, op weg naar zijn werk, een aanranding gezien en ging hij de aanrander achterna. Een toevallige flikkenpatrouille vond het belangrijker om eerst de identiteit van de man na te gaan. De controle escaleerde, de man verwondde een flik aan de arm en uiteindelijk doodde zijn collega de man met meerdere schoten in de borst en in de arm.

De volgende dag staat er al terug schoolgaande jeugdop de plaats waar de wetenschappelijke politie een afgetekend silhouet had achtergelaten. Hier en daar een schuchtere blik, maar voor de rest gaat alles z’n gewone gangetje. Ook de dagen die daarop volgen blijft het opvallend rustig in de wijk en daarbuiten. Er hangt een zekere spanning in de lucht, maar slechts een weinig vuur en wat stenen lijken uiting te geven aan de woede om een zoveelste moord van de Staat. Zijn de uitgebuiten van vandaag zo gewend geraakt aan het dagelijkse geweld van de afstompende arbeid, van de uitzichtloosheid, van het racisme, van de machocultuur, van de alomtegenwoordige controle,... dat ze er alleen nog maar lijdzaam tegenover kunnen staan? De grote, zwijgende meerderheid bewandelt het pad dat haar eigen is: over de gekalkte silhouetten van de vermoorden stappen. En ergens wel beseffen dat er iets mis is, de blik afwenden om vervolgens weg te zakken in de berusting van de dagelijkse routine. En zo sterven er ‘ongemerkt’ duizenden mensen: van ellende, van het geweld van de uitbuiting, aan de grenzen, in de gevangenissen en gesloten centra, onder de kogels van de flikken en de soldaten.

Het is al langer dan vandaag duidelijk dat de macht niet alleen steunt op dwang en de matrak, maar ook op de instemming en de berusting van haar ‘onderdanen.’ Er zijn mensen met heel wat minder bewegingsruimte (zoals de gevangenen die de voorbije jaren in opstand gekomen zijn) die blijkbaar, misschien wel met de moed der wanhoop, in staat zijn om te identificeren en aan te vallen wat hen kapotmaakt. Maar ook daar is het nooit de meerderheid der gevangenen geweest, slechts een minderheid met het hart op de juiste plaats en die weet haar woede te richten. Laten we dus vooral rekenen op onze eigen krachten en ruimte maken om echte banden van medeplichtigheid te smeden – in de wijken zoals over de muren heen.

Meezwemmend op de golven van rebellie, geladen met de woede om zoveel lelijkheid en ellende in deze wereld, koppig in de wil om te blijven zoeken naar de mogelijkheden tot revolte, vonden we het een gepast moment om dit tussennummer uit te brengen als kleine bijdrage. Niets is voorbij, alles gaat verder.

[Edito van Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009]

De 'meesterzet' van Stefaan de Clerck

De minister van Justitie Stefaan de Clerck omschreef het, bescheiden als politici zijn, als een ‘meesterzet tegen de overbevolking in de Belgische gevangenissen’. De Belgische Staat wil cellen gaan huren in Nederland en er zo’n drie- tot vijfhonderd gevangenen dumpen die hier veroordeeld werden. Het zou om een tijdelijke maatregel gaan aangezien de Staat er prat op gaat tegen 2012 meerdere nieuwe gevangenissen te kunnen openen. Eens te meer wordt duidelijk hoe de Staat met haar gevangenen omgaat (net zoals haar andere ‘onderdanen’): als pionnen die naar believen verplaatst kunnen worden.

In de hoofden van de machthebbers is elk individu immers voornamelijk de sociale rol die haar opgelegd wordt. Zo worden we beschouwd als ‘arbeidskrachten’, ‘reproductiemachines’, ‘gevangenen’, ‘illegalen’,... De zogenaamde sociale wetenschappen zoals sociologie en criminologie verschaffen aan de macht de rationele middelen om die categorieën op te stellen en te vatten. De opsluiting van individuen in categorieën geeft hen vat op ons bestaan, laat haar logica binnendringen in onze levens en de weg uitstippelen die we moeten afwandelen. Het mag dan ook niet verbazen dat die categorieën op dezelfde manier behandeld worden als een economische grondstof, als een bouwsteen in hun machtsbolwerk die naargelang hun behoeften kan verschoven worden. Sommige categorieën moeten gedeporteerd worden, anderen moeten ingelijfd worden in de arbeidsregimenten die altijd paraat staan om te bewegen op commando van het kapitaal, nog anderen worden weggecijferd op de lange wachtlijsten voor een beter bestaan dat nooit komt.

Ook gevangenen vormen geen uitzondering op die logica. Alsof ze louter grondstoffen waren, moeten ze gedelokaliseerd worden omdat het vermogen van de opsluitingsmachine hier ontoereikend is. De Nederlandse Staat loopt te pronken met haar geperfectioneerde gevangenissen en heeft er geen probleem mee om België uit de nood te helpen. Uiteraard hangt daar een prijskaartje aan, en niet alleen maar in de zin dat België huur moet betalen voor de cellen. De deportatie-akkoorden (die landen aanvaarden om uitgeprocedeerde asielzoekers terug “op te nemen”) met Marokko gingen hand in hand met bilaterale akkoorden over de export van groenten. Nepal stemde toe in ruil voor de leveringsvergunning van wapens die gefabriceerd worden door FN-Herstal. Ook gevangenen zijn een pasmunt voor zakendoen. Tenslotte lijdt het geen twijfel dat de deportatie naar Nederland gebruikt zal worden als een soort van disciplinaire straf om lastige gevangenen op een nog andere manier dan isolatie of overplaatsing te kunnen afzonderen.

België heeft trouwens reeds akkoorden afgesloten met landen zoals Polen om ‘hun’ gevangenen terug te nemen en de straf waartoe ze door Belgische rechtbanken veroordeeld werden in ‘hun’ land uit te zitten. Er zijn eveneens nog steeds onderhandelingen daarover lopende met andere landen zoals bijvoorbeeld Marokko. Allemaal maatregelen om de druk in de gevangenissen hier van de ketel te halen.

Los van de walgelijke bevolkingspolitiek die individuen reduceert tot categorieën en verplaatsbare pionnen op het schaakspel van de macht, brengt de deportatie van gevangenen naar Nederland een heleboel problemen met zich mee. Gevangenen en bezoekende familie of vrienden zullen er misschien niet kunnen praten met medegedetineerden omdat ze de taal niet machtig zijn, hun toegang tot dokters en assistenten zal ingewikkelder worden omwille van communicatieproblemen, bezoekers zullen heel wat kilometers extra moeten afleggen, de bijstand van advocaten zal verminderen omdat die vaak niet bereid of bevoegd zullen zijn om naar Nederland te reizen (en daarenboven kennen ze de Nederlandse strafwet of het gevangenisregime niet),... Met al deze zaken in het achterhoofd is het duidelijk dat de deportatie van gevangenen naar Nederland één van de zovele pogingen is om te isoleren en af te zonderen.

De ‘meesterzet’ van Stefaan de Clerck is niets anders dan één van de vele maatregelen om de ontevredenheid en de revoltes in de gevangenissen de kop in te drukken. Argumenten als overbevolking of slechte omstandigheden worden gewoon gebruikt als voorwendsels om te verhullen waar het echt om draait: een zo efficiënt mogelijke machine uitbouwen om mensen op te sluiten en hun wil te breken. Moge het de Nederlandse Staat zuur opbreken en wie weet dat het virus van de revolte binnen de muren zich ook over de landsgrenzen heen laat deporteren.

[Gepubliceerd in Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009]

vrijdag 1 mei 2009

Bezetting van de Criminologie in Gent


GENT - Op woensdag 29 april 2009 werd de Faculteit Criminologie van de Gentse Universiteit bezet in solidariteit met de opstanden in de gevangenissen en gesloten centra en in het bijzonder met de verwoesting van de Hoogbeveiligde Afdeling in de gevangenis van Brugge eerder deze maand. We hebben ervoor gekozen om Criminologie te bezetten aangezien deze ‘wetenschap’ nauw samenhangt met het gevangeniswezen, justitie, politie en omdat diegenen die dagelijks tientallen mensen veroordelen tot jaren gevangenisstraf of deportatie hun schandelijke carrière begonnen zijn in deze Faculteit.


Solidariteit met de opstanden in de gevangenissen en gesloten centra! Tegen elke vorm van gevangenis!


BEZETTING VAN DE FACULTEIT CRIMINOLOGIE IN GENT


Onophoudelijk geven progressieve gevangenisdirecteurs, sociologen, onderzoekers, verlichte intellectuelen en kritische journalisten ons hun menig te kennen over het gevangeniswezen. Af en toe staan ze zelfs kritisch tegenover de brutale aspecten ervan zoals de overbevolking waardoor gevangenen vaak met vier op een cel van twee zitten; zoals het gebrek aan activiteiten en bezoek waardoor velen 22 uur per dag op cel zitten; zoals de brutaliteit van de cipiers die tegenwoordig zelfs tasers (elektroshocks) gebruiken om opstandige gevangenen te kalmeren. Maar deze kritieken stellen de gevangenis niet fundamenteel in vraag. Ze versterken zelfs het democratische mechanisme dat achter de opsluiting van duizenden mensen schuilgaat. Het zullen niet de politiekers of de valse critici van deze wereld zijn die een echte kritiek van het gevangeniswezen, haar justitie en dus haar maatschappij naar voren kunnen schuiven. De gevangenis is immers niets anders dan een instrument ter verdediging van de bestaande orde, zowel in sociale, economische als morele zin. In die zin kan een kritiek van de gevangenis niet losstaan van een kritiek op de bestaande orde die de wereld verdeelt in onderdrukkers en onderdrukten, in uitbuiters en uitgebuiten, in meesters en slaven en die ondermeer gevangenissen nodig heeft om dat zo te houden.


Sinds meer dan drie jaar teistert een storm van revolte de gevangenissen en gesloten centra. Vele gevangenen kwamen in opstand, vernielden de gehate gevangenisinfrastructuur, brandden de cellen plat, vielen de cipiers – die huurlingen van de Staat – aan of gijzelden hen om buiten te geraken en probeerden te ontsnappen. Een opstand in de ene gevangenis verspreidde zich naar de volgende; een succesvol gebruik van een bepaalde methode zorgde voor een verveelvoudiging ervan, zoals onlangs duidelijk werd met de gijzelname van cipiers om te proberen ontsnappen. Wat we op z’n minst kunnen zeggen, is dat de breuk met de normale gang van zaken, de opstand, alleszins de ruimte opent om echte vragen te stellen die niet recupereerbaar zijn binnen het democratische spektakel van de politiek en haar specialisten. Ook al weten we niet wie al die opstandige gevangenen zijn, we herkennen in hun daden een drang naar vrijheid en een woede die ook de onze is. Een woede tegenover de onnoemelijke schandelijkheid van deze wereld met haar tralies, haar prikkeldraad, haar cellen, haar bewakers, haar rechters, haar deportaties…; een drang naar vrijheid die niet langer verdraagt bevolen te worden, te aanvaarden, te berusten, uitgebuit te worden, weg te kijken wanneer een kameraad voor de zoveelste maal in de isolatiecel belandt…


De gevangenis is in feite niets anders dan de weerspiegeling van de maatschappij waarin we leven. De gevangenis en de vrijheidberoving zijn geen uitzonderingen op de democratie, geen tijdelijke opschortingen van iemands leven, maar één van de gevolgen van een logica die heel deze maatschappij regeert. Kinderen worden opgesloten in scholen om hen vooral gehoorzaamheid te leren; volwassenen worden de helft van hun dag opgesloten op een arbeidsplaats om het nodige geld bijeen te werken en slechts de bazen rijker te maken; anderen slikken dagelijks anti-depressiva omdat ze anders de perspectiefloosheid en de verveling van het bestaan dat deze maatschappij ons aanbiedt niet meer aankunnen; nog anderen worden opgejaagd en vervolgd door de moderne slavendrijvers van de VDAB en de RVA. En wat te zeggen over een maatschappij die haar ouderen opsluit en dumpt in afgegrendelde tehuizen, die haar actieve kinderen het etiket ADHD opplakt en de bijbehorende pillen geeft; die haar nieuwelingen begroet met racisme, razzia’s en deportatie; die –democratisch als ze is – iedereen vergiftigd met de uitstoot van haar fabrieken, haar nucleaire afval, haar milieuverwoesting; die dieren herleidt tot grondstof en hen bijgevolg op industriële schaal afslacht? Er is dus eigenlijk geen fundamentele breuk tussen binnen en buiten, tussen deze maatschappij en haar gevangenis: er is vooral een hele continuïteit die maakt dat onze solidariteit met de opstanden in de gevangenis vooral betekent om hier en nu te vechten tegen alles wat ons tot gevangenen van dit systeem maakt. Niet alleen tegen de rechters die dagelijks tientallen jaren gevangenis uitdelen, maar ook tegen de bazen die ons opjagen en geld verdienen op onze kap; niet alleen tegen de cipiers die elke dag weer de celdeuren op slot draaien, maar ook tegen de patriarchale huisvader die z’n vrouw en kinderen met ijzeren vuist regeert; niet alleen tegen de bedrijven die dag in dag uit geld verdienen met de bouw en het onderhoud van de gevangenissen, maar ook tegen allen die privileges verworven hebben waardoor deze wereld onderverdeeld is en blijft in arm en rijk.


We hebben er vandaag voor gekozen om de faculteit Rechtsgeleerdheid en meer bepaald de vakgroep Criminologie te bezetten in solidariteit met de opstanden in de Belgische gevangenissen en elders in de wereld. De keuze daarvoor is niet toevallig. Maar al te vaak probeert de universiteit en haar resem specialisten zichzelf te verkopen als de neutrale, wijze scheidsrechter die boven het gewoel in de maatschappij staat. Nochtans is de universiteit een instelling die het terrein onderzoekt, adviezen geeft, specialisten opleidt om de macht in al haar vormen beter te dienen. Het is niet anders voor de criminologen in opleiding, die later vaak gaan werken voor Justitie, voor de politie, voor de gevangenis. Criminologie is de wetenschap die ‘de criminelen’ onder de loep neemt, hun gedrag en afkomst analyseert, aan de machthebbers de informatie verschaft om hen als ontlede categorie te begrijpen en dus te controlen en beheren. En dat terwijl de hoge heren, volledig legaal en ondersteund, dagelijks miljoenen mensen laten bombarderen, uithongeren, uitbuiten, deporteren, opsluiten louter en alleen om hun macht en winst te vrijwaren. Criminologen, net zoals de andere collega’s specialisten, kunnen niet zwaaien met verontschuldigen als ‘wij zijn neutraal’, ‘wij doen objectief onderzoek’... Want deze wereld van onderdrukking heeft niet alleen maar uniformen en matrakken nodig om zichzelf te beschermen, niet alleen maar de berusting van haar onderdanen, maar ook knappe koppen in witte jassen of in een stoffige progressieve vest met de pijp aan de lippen, om haar bij te staan in de rationele planning van alles wat schandelijk en misselijkmakend is in deze wereld.


Laten we tenslotte niet vergeten dat het enige antwoord, en we hadden niets anders verwacht, van de Staat op de woedekreten vanachter de muren de bouw van meer gevangenissen (zoals de nieuwe psychiatrische gevangenis hier in Gent), de aanwerving van meer cipiers en bewakers van alle soorten, de uitbreiding van de sociale controle via razzia’s, camera’s en bureaucraten is. Laten we er alles aan doen om te zorgen dat hun machine niet zo gesmeerd loopt.


We willen met deze bezetting ook een vrijheidslievende groet sturen naar de gevangenen die begin april in de gevangenis van Brugge het isolatiekwartier verwoest hebben. Dit isolatiekwartier was één van de antwoorden van de Staat op jaren van revolte – en nu werd ook dit door de moed en vastberadenheid van een aantal gevangenen herschapen tot een ruïne. Dit is wederom een stap vooruit in de permanente strijd tegen de gevangenis en haar wereld die haar gevolgen nog zal kennen…


Kameraadschappelijke groeten ook aan alle gevangenen die de voorbije jaren gevochten hebben tegen wat hen kapotmaakt – jullie weten dat dit ook voor jullie is.


Moed en kracht voor allen die blijven vechten voor de vrijheid, zowel binnen als buiten!


Strijd tegen de gevangenis en de wereld die haar voortbrengt!


Gent, 29 april 2009