Brief van Paolo uit de gevangenis van Gent

Beste mensen, Op 25/10/2009 om 7.50 u werd ik op straat, terwijl ik mijn hond uitliet, omsingeld door drie leden van de LRD, de Landelijke Recherche Dienst. Ik moest mee naar hun kantoor voor verhoor. Om de hoek stond er een speciale interventie-eenheid in een geblindeerde combi te wachten, voor het geval ik verzet zou bieden. De fuckers lieten me niet eens op ’t gemak afscheid nemen van mijn dochter, die net op dat moment naar school vertrok.

De dag ervoor had dezelfde dienst, in mijn afwezigheid, een huiszoeking doorgevoerd in mijn woning, waarbij mijn laptop in beslag werd genomen en een hele reeks foto’s werd genomen van o.a. politieke affiches en dergelijke. Op het bureau werd mijn alibi gevraagd voor de nacht van 6 op 7 oktober, plus nog een heleboel vragen over GSM-nummers en over een vriend. Een getuige zou mij na fotovoorlegging herkend hebben als één van de twee personen die die nacht een container in brand zou hebben gestoken.*

Na het verhoor werd ik gerechtelijk gearresteerd. Om 14u moest ik verschijnen voor de onderzoeksrechter, die besliste om mij aan te houden op verdenking van opzettelijke brandstichting bij nacht op roerende goederen. Ik werd naar de gevangenis gebracht, waar ik tot donderdagavond op secreet zat. Dit waarschijnlijk om te voorkomen dat ik contact zou hebben met Jürgen, die al twee weken in voorlopige hechtenis zat met dezelfde aanklacht, plus brandstichting bij nacht op roerende goederen. Grappig genoeg zitten we nu al een week op dezelfde cel.

Na vijf dagen ben ik voor de raadkamer verschenen, de procureur zei toen dat ik verdacht werd van nog andere feiten. De onderzoeksrechter kwam die dag zelf met nieuwe gegevens in verband met een GSM, nochtans had mijn advocaat gezegd dat dit niet kon op de dag van de verschijning. Dus ben ik kwaad geworden. (Geen goed idee in de raadkamer, haha). Dat en het feit dat ik weigerde om mee te werken met het onderzoek was hen een doorn in het oog: aanhouding verlengd met een maand.

Ondertussen zit ik twee weken binnen, en ben ik “gewend” geraakt aan het gevangenisregime, in hoeverre dat mogelijk is natuurlijk. Je zit in een situatie waar de staat de complete controle heeft over je fysieke bestaan, en je fysisch isoleert van de rest van de maatschappij. Waar het “buiten” nog enigszins mogelijk is om je te onttrekken aan het allesoverheersende gezag van staat en kapitaal, wordt je hier geconfronteerd met een uitkristallisering van de maatschappelijke verhoudingen. Als je in het rijke Westen woont en deel uitmaakt van de juiste bevolkingsgroep, kan je voor jezelf de illusie opwekken dat je betrekkelijk vrij bent. Je kan volop consumeren, je in allerhande virtuele neprealiteiten begeven, en als je poen hebt kan je zelfs nog wat rondreizen, en de illusie blijven koesteren dat je (bewegings)vrijheid hebt.

“Binnen” wordt de illusie verpletterd door de alomtegenwoordigheid van het repressieapparaat dat al je bewegingen controleert en netjes opschrijft in rapportjes, en als je je niet aan hun regeltjes houdt, krijg je een slecht rapport en/of vlieg je in ’t cachot of op strikt, en worden bepaalde “vrijheden” afgenomen, zoals telefoneren, bezoekzaal, etc. Net als buiten, waar de privileges die we hebben (die kunstmatige vrijheden zijn) echt aanzien worden als vrijheden, wordt je binnen na een tijd ook gewend aan bepaalde privileges (zoals wandeling, bellen, etc.) en zie je niet meer het feit dat je opgesloten zit als probleem, maar wel het behoud van bepaalde privileges als oplossing voor je problemen. Uiteindelijk kan je, als je geld hebt, ook hier naar hartelust consumeren, en je daardoor beter voelen, en je gaan voelen alsof je in een goedkoop hotel zit, met het verschil natuurlijk dat je niet op het strand kunt gaan wandelen om aapjes te kijken en te keuren, maar de hele fucking tijd op je cel moet blijven zitten, zonder te morren…

Met mij en ook met Jürgen gaat het hier goed, buiten het feit dus dat je hier als een kleuter wordt behandeld (we mogen zelfs geen vuur op de cel hebben). Voor de rest ligt het vaak aan je eigen houding hoe andere gevangenen en cipiers je behandelen, natuurlijk zitten er overal klootzakken en kutwijven tussen. Het moeilijkste is om buiten de hiërarchie te blijven die hier heerst (dezelfde die buiten heer en meester is over het lot van miljarden. En hiermee bedoel ik niet alleen de hiërarchie tussen de staat (cipiers, flikken) en gevangenen, maar ook tussen gevangenen onderling. Want die is hier ook duidelijk afgetekend, en je moet er ook niet aan denken om als anarchistje deze structuur aan te vallen, of je eindigt bij wijze van spreken met een vork in je buik.

Zolang de machtsverhoudingen in heel de maatschappij niet omvergeworpen zijn, zullen deze structuren hier ook overeind blijven. De vernietiging van het gevangeniswezen, al haar structuren en in al haar vormen, als onderdeel van een totalitair repressieapparaat, kan enkel gestalte krijgen binnen een totaalstrijd die de vernietiging van het kapitalisme en haar werktuig, de staat, tot doel heeft. Amen.

Normaal gezien moest ik pas eind november weer voor de raadkamer verschijnen, maar dat is vervroegd naar de 9de november, datum waarop ook Jürgen moet verschijnen. Natuurlijk willen we allebei zo snel mogelijk naar buiten, maar het feit dat we niet meewerken met het onderzoek geeft hen natuurlijk de gelegenheid ons te kloten en zo lang mogelijk in voorlopige hechtenis te houden.

Tot dan verblijven wij op kosten van de staat, meestal met een lach, af en toe met een traan, maar altijd vrij in gedachten!

VOOR EEN KLASSENLOZE SAMENLEVING ZONDER GEVANGENISSEN!

Paolo

gevangenis van Gent

* Die avond vond er in Gent een debat plaats met o.a. Filip Dewinter en J.M. Dedecker. Het gespreksonderwerp was (hoe kan het ook anders, het hoofddoekendebat). In tijden van zogenaamde economische crisis (want de rijken zullen geen boterham minder eten) heeft het kapitaal (en zijn handlangers, fascisten en rechtse partijen) altijd een zwart schaap klaar om een heksenjacht te ontketenen, hiermee de aandacht afleidend van werkelijke problemen, zoals de ongelijke en misdadige verdeling van de rijkdom. De “linkse” sociaal-democratische partijen gaan al te graag in op deze hetze, om hun stemmenaantal op peil te houden en op te krikken. Zij hebben geen andere strategie tegen (extreem-) rechts dan het overnemen van hun standpunten en haatpropaganda tegen illegalen en buitenlanders te spuwen (onder het mom van de oorlog tegen het terrorisme en, fluisterend, de islam). Op dezelfde avond werden in Gent ook het gerechtsgebouw aangevallen, evenals een aantal rechtse studenten. Ook werden er her en der brandjes gesticht.

Over de recente arrestaties in Gent

Op 6 oktober kwam Jurgen niet terug thuis. Hij werd van straat geplukt door pakkemannen, voor de onderzoeksrechter gesleept en opgesloten in de gevangenis van Gent (Nieuwe Wandeling). De vorige dag waren in verdraagzaam Gent nog maar eens een bende fascisten te gast. Blijkbaar zint dat niet iedereen. Op verschillende plaatsen uitten mensen hun ongenoegen door symbolen van deze kapitalistische maatschappij schade toe te brengen. Later vernemen we dat men er Jurgen van verdenkt aan deze protestacties te hebben deelgenomen.

De volgende dagen worden wat mensen lastiggevallen door de flikken. Anderhalve week later vindt een huiszoeking plaats bij Paolo. De kameraad wordt verzocht zich twee dagen later bij de politie te melden voor verhoor. Maar de dag nadien verschansen ze hem wanneer hij thuiskomt. Ook hij verdwijnt in de kerkers van de Nieuwe Wandeling.

Wij zullen niet rusten tot we onze maten terug in onze armen kunnen sluiten, hoe en wanneer we dat zelf willen.

Jurgen & Paolo vrij!

Tegen elke vorm van opsluiting! Voor de vernietiging van de gevangenis en haar wereld.

Beiden zitten momenteel opgesloten in de gevangenis van Gent. Op 9 november werd hun aanhouding bevestigd door de raadkamer.

Wil je hen steunen met een brief of een kaartje; dit is hun adres:

Gian-Paolo Melis of Jürgen Goethals - Nieuwe Wandeling 89 - 9000 Gent

Financiele steun kan je overmaken op 000-3244460-04 met vermelding van J+P

Gent, de nacht van 6 op 7 oktober:

Versplinterd glas, druipende verf. Het glazen paleis van justitie verminkt door vandalen. Voor tienduizenden euro's schade volgens het parket. Eén van de peilers van de democratie aangevallen in een vlaag van razernij? Vlammen die verwoestend likken aan het plastic van vuilcontainers overal in het centrum van Gent. Ook enkele geldspuwende automaten ter comfort van de permanente consument worden door het vuur aangetast. Brandweer en politie moeten overal tegelijk naar toe spoeden. Chaos en loeiende sirenes alom.

Tenslotte meldt de regionale televisie dat enkele rechtse studenten getrakteerd worden op een dosis demoraliserende kritiek op fysieke wijze (o.m. de praeses van het NSV krijgt flinke klappen). Aan het St-Pietersplein organiseert het KVHV een debat over de islam in Europa. Een onderonsje van rabiaat rechtse "democraten", onder meer Dewinter, Dedecker en Co zijn aanwezig met als tegengewicht de islamisten van AEL. Wat verderop in Gent, in de hogeschool aan de Voskeslaan viert het NSV (de officieuze studentenclub van het VB) het begin van het academiejaar. Vorig jaar organiseerde het NSV een debat met O.M. Dewinter als gastspreker. Toen werd het universiteitsgebouw waar dit debat zou plaatsvinden, succesvol door antifascisten bezet. Een aanval van de fascisten o.l.v. Führer Filip werd afgeslagen. Deze belemmering van het vermeende recht van vrije meningsuiting voor fascisten mocht geen herhaling hebben.

Dus werd dit jaar een indrukwekkende politiemacht ingezet om de voorvechters van de Vlaamsche democratie ongestoord hun gang te laten gaan. Omdat een verzameling op de door hen vastgestelde plaatsen en tijdstippen enkel zou stranden op een blauwe muur, werd er dit jaar anders gereageerd. Zo gingen de feestjes toch niet onopgemerkt voorbij en werd Gent opgeschrikt door een spontane en grillige eruptie van chaos.

De politieke opmars van extreemrechts in Vlaanderen is geen toeval. Het feit dat fascistische organisaties zoals het NSV en binnenkort het NSA in Gent (en Vlaanderen) vrij spel krijgen en in overijverige mate beschermd worden door de ordediensten heeft dieperliggende oorzaken.

Extreem rechts kaart allerlei "problemen" aan die geen feitelijke basis hebben. Wereldwijd zijn de breuklijnen tussen een wanstaltig rijke, kleine elite en de massa's die dagelijks vechten om te overleven steeds dieper geworden. Overal worden de beschermers van deze elite steesds meer uitgebreid en beter uitgerust. Denk maar aan de kleurige varianten op de politie die onze straten bevuilen. (Grijze, paarse, zwarte, ... uniformen elk met hun specialisatie.) Hun werkwijze gaat van de fluwelen 'sociale' aanpak tot keiharde repressie.

Het discours voor extreem rechts; de islam als bedreiging van de "verlichte" westerse wereld, mensen op de vlucht voor een miserabel bestaan als parasieten, niet-werkenden als profiteurs;... is bedoeld om de aandacht af te leiden van deze zich elke dag herhalende oorlog van rijk op arm. Dit verhaal wordt ons gebracht door de media als spreekbuis van de heersende elite, die ons verder verstrooien met "tittytainment" op TV en internet, gezondheidscultus, en dergelijke. Vlaanderen's publieke opinie lijkt zich dit discours eigen gemaakt te hebben. Ook aan de toog is het racisme nooit ver weg. De "anderen" zijn de vijand, niet de poppenspelers die dit theater manipuleren.

De nasleep:

Natuurlijk zijn justitie en bestuur niet opgezet met uitingen van verzet zoals ze zich die nacht voordeden. In een publieke opinie gedomineerd door rechtse actoren moeten koppen rollen. Die nacht zelf werd 1 iemand aangehouden op verdenking van meerdere brandstichtingen. 2 weken later volgde nog iemand op ongeveer dezelfde verdenking.

[Gepubliceerd op Indymedia Oost-Vlaanderen

Uitbraak nummer 16 verschenen

Uitbraak nummer 16, oktober 2009, is verschenen. Je kan Uitbraak vinden in de gekende verdeelpunten (anarchistische infotheken, bibliotheken, kraakpanden etc.) of bestellen via een mailtje naar uitbraak@gmail.com

Eén exemplaar kost 1,5 euro. Als je wil dat we het opsturen, dan is er nog 1,5 euro voor de portkosten. Je kan die drie euro overschrijven op het rekeningnummer van Uitbraak of opsturen in een goed gesloten omslag naar de postbus van Uitbraak.

Mensen die Uitbraak willen verdelen, gelieve ons te contacteren.

Je kan Uitbraak ook hier downloaden in PDF

Aan de opstandelingen

Op donderdag 28 augustus vond er in de gevangenis van Sint-Gillis een opstand plaats. Tijdens de wandeling begonnen enkele gevangenen een muur af te breken, kleine barricades op te werpen en zich te wapenen met stenen en ijzere staven. Ze konden ook de sleutels afnemen van één van de cipiers. Meteen werd de politie gewaarschuwd, die snel ter plaatse kwam met flikken uit verschillende Brusselse korpsen. Zij vielen de gevangenis binnen en vielen de opstandige gevangenen aan met behulp van traangas, knuppels en honden.

Onderstaand pamflet werd geschreven aan de muiters en spreekt ook over de rellen die er vorige week zijn geweest tussen ‘jongeren’ en politie in Molenbeek en Anderlecht. Het pamflet werd afgelopen dinsdag uitgedeeld aan bezoekers aan de gevangenis van Sint-Gillis. Even later werd het ook in de vorm van pijltjes door midddel van buizen over de muren geblazen van de gevangenis van Sint-Gillis en Vorst. Vandaag werd hetzelfde pamflet in tennisballen nog eens over de muren van de gevangenis van Sint-Gillis gelanceerd.

AAN DE OPSTANDELINGEN

Dit bericht is gericht aan diegenen die afgelopen vrijdag de normale gang van zaken in de gevangenis van Sint-Gillis grondig hebben verstoord door in opstand te komen tegen de directie en cipiers van deze kerkers.
We zijn geen politieke partij en willen geen stemmen ronselen. We weten niet wie jullie zijn of wat jullie willen en gaan ook niet doen alsof. We kunnen dus enkel praten over daden, en over wat wij willen.

We schrijven dit bericht om te schetsen wat door ons heen gaat wanneer we horen dat gevangenen de gevangenis, haar infrastructuur en haar handlangers te lijf gaan. We voelen ons verbonden met de gebeurtenissen omdat we tegen de gevangenis zijn, en tegen de samenleving die haar voortbestaan garandeert.

Want de gevangenis is er niet zomaar. Het is een product van een dagelijkse realiteit van onderdrukking. Deze onderdrukking wordt onder andere veroorzaakt en in stand gehouden door de Staat die een boegbeeld is van georganiseerde controle. De Staat zal altijd een obstakel zijn waardoor we niet vrij kunnen zijn. Maar wij en iedereen staan hier niet buiten. De Staat vindt haar bevestiging en goedkeuring in de manier waarop mensen met elkaar omgaan en in bepaalde keuzes die ze maken. De flik op straat, zowel als de baas op het werk, als de cipier, als de man die z’n partner slaat, als de moeder die z’n kroost behandelt als gevangene, als de sociaal assistent die ons wil helpen deze rotte samenleving te aanvaarden, steunt, door de keuze deze rol te spelen, de onderdrukking. Deze keuzes vormen de bouwstenen van de onderdrukking en opsluiting. Als we er niet in slagen deze keuzes aan te vallen, en er zelf andere te maken, zullen de gevangenissen nooit onherroepelijk met de grond gelijk gemaakt kunnen worden.

We juichen, en worden gesterkt in ons brandend verlangen naar iets totaal anders, wanneer onderhandelingen stoppen, wanneer de rollen aangevallen worden, en de mensen erachter geconfronteerd worden met de gevolgen van hun keuzes.

Op dezelfde dag dat jullie de gevangenis op stelten hebben gezet botste het hevig tussen “jongeren” en politie in Molenbeek. Op de dagen voordien kreeg de politie in Anderlecht het ook al meerdere malen te verduren. Over de aanleiding van de onrust wordt weinig gesproken. Wel is duidelijk dat enkele botsingen volgden nadat de politie een identiteitscontrole wou uitvoeren en dat enkele andere botsingen duidelijk waren voorbereid. Zo werd de politie meermaals opgebeld vooreen interventie en wachtten hen bij aankomst olie op de weg, stenen en molotovcocktails.

Je kan je afvragen wat al deze gebeurtenissen nu met elkaar te maken hebben. Ook hier interesseert het ons niet om grootse theorieën op te zetten over wie de rellers nu eigenlijk zijn of welke verlangens ze hebben, we zijn geen politiekers, noch sociale assistenten of sociologen.
Ook wij zijn woedend, en we willen deze woede ten volle richten tegen diegenen die de miserie in deze wereld mee in stand houden. En daarom staan we aan de kant van de rebellen wanneer ze hun woedelos laten op verdedigers van de orde en hun infrastructuren.

En zo’n momenten bestaan trouwens niet alleen wanneer mensen de handen in elkaar slaan om terug te vechten. Ze bestaan even goed in de weigering van een identiteitscontrole, in een simpele ‘nee’ tegen een cipier, in de kleine sabotage op het werk. In elke weigering van het
rollenspel.

LAAT ONS AL DEZE MOMENTEN GEBRUIKEN OM KRACHT UIT TE PUTTEN EN VERDER TE GAAN. LAAT HET ONS HELPEN WAT RUIMTE TE CREEËREN ZODAT WE KUNNEN ADEMEN, DE JUISTE VRAGEN KUNNEN BLIJVEN STELLEN EN ... KEUZES KUNNEN MAKEN!

LEVE DE REVOLTE,
INDIVIDUEEL EN COLLECTIEF,
WANNEER WE ONZE WAARDIGHEID TERUGNEMEN,
WAARBIJ DE BOEL ONTPLOFT!

Laten we uit de sociale gevangenis breken!

Enkele bemerkingen over de recente ontsnapping uit de gevangenis van Brugge

In de kakafonie van de meningen klinkt alles vals. Het enige oprechte geluid van de voorbije dagen was zonder twijfel het gejuich van de gevangenen toen de helikopter opsteeg vanop de binnenplaats van de gevangenis van Brugge. Geen enkele politieker, flik, journalist, criminoloog of psychiater zal er ooit in slagen om het gejuich bij een stoutmoedige herovering van vrijheid te doen verstommen.

Al sinds jaren broeit er revolte en weerspannigheid in de Belgische gevangenissen. Ashraf Sekkaki, die nog maar net van de nieuwe isolatiekerker in Brugge naar de ‘normale’ sectie was overgeplaatst, is één van die gevangenen die zich gewaagd hebben op het pad van de rebellie. Hij heeft zich nooit willen neerleggen bij zijn opsluiting, heeft nooit vrede willen sluiten met diegenen die hem opsluiten. De geslaagde ontsnapping van enkele dagen geleden bewijst eens te meer dat het verlangen naar vrijheid niet zomaar gebroken kan worden door vier muren en uniformen.

Er volgde een paniekreactie bij enkele Mechelse politie-inspecteurs, bij het hoofd van het Belgische gevangeniswezen, Hans Meurisse, en bij rechters die het niet zagen zitten om de rekening gepresenteerd te krijgen. Al jarenlang hopen ze doorheen het democratische rollenspelletje de verantwoordelijkheid die ze dragen in het kleineren, degraderen en opsluiten van mensen, te ontlopen. Maar er lopen nog mensen rond die durven handelen naar hun overtuigingen, die niet weerloos willen staan tegenover de autoriteit en zich daarbij niets aantrekken van de democratische spelregels en wetboeken...

Ashraf heeft geen spijt betuigd over de overvallen waarvan ze hem beschuldigd hebben. Dat is de grote schande die ze hebben willen wegstoppen door hem te interneren en dus over te leveren aan de meest absolute willekeur. Maar waarom zou hij spijt moeten hebben? Over het feit dat hij het geld is gaan zoeken waar het in overvloed aanwezig is? Over het feit dat hij er trots op is nooit aanvaard te hebben om loonarbeid te verrichten of zelf uitbuiter en kapitalist te worden? Het heeft geen zin om overvallen en onteigeningen te verheerlijken of overvallers af te schilderen als iets wat ze misschien wel, misschien niet zijn. Maar dat neemt niet weg dat we een deel van onze eigen verlangens naar een wereld zonder uitbuiting kunnen herkennen in diegenen die kiezen voor de onmiddellijke onteigening van de rijken, hun banken en hun winkels.

De voorbije dagen werden we overspoeld met de meningen van de jakhalzen van de democratie. Niet alleen de politiekers lieten zich gaan in de eindeloze reeks beledigingen aan het adres van de ontsnappers. De journalisten speelden een cruciale rol in het graven van de kloof tussen de ontsnappers en diegenen die zich misschien wel zouden kunnen herkennen in deze vrijheidverovering. Ze schilderden de ontsnappers af als barbaren en op geweld beluste psychopaten en hielpen zo de andere kwesties die op tafel hadden kunnen belanden (de kwestie van opsluiting, gevangenis, internering, gerecht, uitbuiting, armoede,...) ver weg te stoppen. Als huurlingen van het gerecht bereidt hun mediatieke lynchage reeds die van de repressie voor. Ze werden daarin vervoegd door een legertje van aasgieren: criminologen die pleidooien houden voor meer isolatiemodules, gerechtspsychiaters die er alles aan doen om elke individualiteit aan de ontsnappers te ontnemen, relatiespecialisten die de vrouwelijke medeplichtige reduceren tot ‘misleid gangstervriendinnetje’, woordvoerders van de cipiersvakbonden die het voortouw nemen in het uittekenen van de repressie, architecten en werfleiders die staan te popelen om geld te verdienen met meer tralies, meer netten, meer muren.

De Staat heeft haar antwoord op de agitatie binnen de muren bijna klaar. Na de bouw van de twee isolatiemodules in Lantin en Brugge, echte gevangenissen binnen de gevangenis, is nu ook de bouw van een nieuw gesloten centrum (in de eerste plaats voor weerspannige asielzoekers) in Steenokkerzeel begonnen, werd een akkoord gesloten met Nederland over de ‘huur’ van een gevangenis in Tilburg voor 500 gevangenen uit België en beginnen de plannen voor de bouw van vier nieuwe gevangenissen rond te raken. Daarenboven lijken de cipiers terug in het gareel van hun broodheren te lopen en werden hun corporatistische conflicten opgelost door meer losgeld, meer veiligheidsmaatregelen en meer vrijbrieven voor de cipiers.

Laten we klare taal spreken. De gevangenis is geen ‘aparte wereld’; het is het product van de maatschappij waarin we leven. Deze maatschappij is zelf een gevangenis waarin iedereen op een bepaalde manier opgesloten zit in het raamwerk van de autoriteit, de uitbuiting en de onderdrukking. Het lijkt er jammer genoeg alsmaar meer op dat velen niet alleen niet meer proberen te ontsnappen uit deze gevangenismaatschappij, maar er zelfs niet meer naar verlangen. Laten we daarom in woord en daad duidelijk maken dat er nog steeds individuen zijn wiens buik de uitbuiting en de vernedering niet kan verdragen, wiens hart naar vrijheid verlangt, wiens hersenen genoeg hebben van de idiotieën en geprefabriceerde massa-meningen, wiens handen gebalde vuisten worden tegenover de verdedigers van de gevestigde orde.

Solidariteit met allen die proberen ontsnappen uit de gevangenismaatschappij!
Laten we uit de sociale gevangenis breken!
In ons verlangen naar vrijheid kan geen enkele Staat, geen enkele instelling, geen enkele baas, geen enkele grens,... overeind blijven!


Enkele individuen in opstand tegen de sociale gevangenis
België, 26 juli 2009

Uitbraak nr 15 bis verschenen (mei 2009)

Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009 is verschenen. Je kan Uitbraak verkrijgen in de gekende verdeelpunten, op bestelling via een mailtje of een briefje naar de postbus of hieronder downloaden.

Download Uitbraak nummer 15bis:

http://www.typemachine.be/local--files/andere-teksten/uitbraak15bismei2009.pdf

EDITO

TERWIJL DE CIPIERS VAN NAMEN nog maar net een punt hadden gezet achter hun staking tegen de komst van Farid Bamouhammad, werd de nieuwe isolatieafdeling in de gevangenis van Brugge vernield. Een dag later kwamen ook gevangenen op een andere afdeling in opstand. Vervolgens vond er een vierde ontsnapping met gijzelname van een cipier plaats en toonden gevangenen in Vorst hun ongenoegen over een zoveelste cipiersstaking. Ondertussen vonden de welwillende critici van de gevangenis er niks beters op dan een conferentie met specialisten te organiseren aan de Brusselse universiteit om tot de conclusie te komen dat de omstandigheden in de Belgische gevangenissen en gesloten instellingen inderdaad wel schrijnend zijn. Met hun dossiers onder de arm hebben ze nu weer een excuus om met de politici rond de tafel te gaan zitten. Eind april dan: in Schaarbeek schiet de politie een 40-jarige man dood. Volgens de laatste berichten had de man, op weg naar zijn werk, een aanranding gezien en ging hij de aanrander achterna. Een toevallige flikkenpatrouille vond het belangrijker om eerst de identiteit van de man na te gaan. De controle escaleerde, de man verwondde een flik aan de arm en uiteindelijk doodde zijn collega de man met meerdere schoten in de borst en in de arm.

De volgende dag staat er al terug schoolgaande jeugdop de plaats waar de wetenschappelijke politie een afgetekend silhouet had achtergelaten. Hier en daar een schuchtere blik, maar voor de rest gaat alles z’n gewone gangetje. Ook de dagen die daarop volgen blijft het opvallend rustig in de wijk en daarbuiten. Er hangt een zekere spanning in de lucht, maar slechts een weinig vuur en wat stenen lijken uiting te geven aan de woede om een zoveelste moord van de Staat. Zijn de uitgebuiten van vandaag zo gewend geraakt aan het dagelijkse geweld van de afstompende arbeid, van de uitzichtloosheid, van het racisme, van de machocultuur, van de alomtegenwoordige controle,... dat ze er alleen nog maar lijdzaam tegenover kunnen staan? De grote, zwijgende meerderheid bewandelt het pad dat haar eigen is: over de gekalkte silhouetten van de vermoorden stappen. En ergens wel beseffen dat er iets mis is, de blik afwenden om vervolgens weg te zakken in de berusting van de dagelijkse routine. En zo sterven er ‘ongemerkt’ duizenden mensen: van ellende, van het geweld van de uitbuiting, aan de grenzen, in de gevangenissen en gesloten centra, onder de kogels van de flikken en de soldaten.

Het is al langer dan vandaag duidelijk dat de macht niet alleen steunt op dwang en de matrak, maar ook op de instemming en de berusting van haar ‘onderdanen.’ Er zijn mensen met heel wat minder bewegingsruimte (zoals de gevangenen die de voorbije jaren in opstand gekomen zijn) die blijkbaar, misschien wel met de moed der wanhoop, in staat zijn om te identificeren en aan te vallen wat hen kapotmaakt. Maar ook daar is het nooit de meerderheid der gevangenen geweest, slechts een minderheid met het hart op de juiste plaats en die weet haar woede te richten. Laten we dus vooral rekenen op onze eigen krachten en ruimte maken om echte banden van medeplichtigheid te smeden – in de wijken zoals over de muren heen.

Meezwemmend op de golven van rebellie, geladen met de woede om zoveel lelijkheid en ellende in deze wereld, koppig in de wil om te blijven zoeken naar de mogelijkheden tot revolte, vonden we het een gepast moment om dit tussennummer uit te brengen als kleine bijdrage. Niets is voorbij, alles gaat verder.

[Edito van Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009]

De 'meesterzet' van Stefaan de Clerck

De minister van Justitie Stefaan de Clerck omschreef het, bescheiden als politici zijn, als een ‘meesterzet tegen de overbevolking in de Belgische gevangenissen’. De Belgische Staat wil cellen gaan huren in Nederland en er zo’n drie- tot vijfhonderd gevangenen dumpen die hier veroordeeld werden. Het zou om een tijdelijke maatregel gaan aangezien de Staat er prat op gaat tegen 2012 meerdere nieuwe gevangenissen te kunnen openen. Eens te meer wordt duidelijk hoe de Staat met haar gevangenen omgaat (net zoals haar andere ‘onderdanen’): als pionnen die naar believen verplaatst kunnen worden.

In de hoofden van de machthebbers is elk individu immers voornamelijk de sociale rol die haar opgelegd wordt. Zo worden we beschouwd als ‘arbeidskrachten’, ‘reproductiemachines’, ‘gevangenen’, ‘illegalen’,... De zogenaamde sociale wetenschappen zoals sociologie en criminologie verschaffen aan de macht de rationele middelen om die categorieën op te stellen en te vatten. De opsluiting van individuen in categorieën geeft hen vat op ons bestaan, laat haar logica binnendringen in onze levens en de weg uitstippelen die we moeten afwandelen. Het mag dan ook niet verbazen dat die categorieën op dezelfde manier behandeld worden als een economische grondstof, als een bouwsteen in hun machtsbolwerk die naargelang hun behoeften kan verschoven worden. Sommige categorieën moeten gedeporteerd worden, anderen moeten ingelijfd worden in de arbeidsregimenten die altijd paraat staan om te bewegen op commando van het kapitaal, nog anderen worden weggecijferd op de lange wachtlijsten voor een beter bestaan dat nooit komt.

Ook gevangenen vormen geen uitzondering op die logica. Alsof ze louter grondstoffen waren, moeten ze gedelokaliseerd worden omdat het vermogen van de opsluitingsmachine hier ontoereikend is. De Nederlandse Staat loopt te pronken met haar geperfectioneerde gevangenissen en heeft er geen probleem mee om België uit de nood te helpen. Uiteraard hangt daar een prijskaartje aan, en niet alleen maar in de zin dat België huur moet betalen voor de cellen. De deportatie-akkoorden (die landen aanvaarden om uitgeprocedeerde asielzoekers terug “op te nemen”) met Marokko gingen hand in hand met bilaterale akkoorden over de export van groenten. Nepal stemde toe in ruil voor de leveringsvergunning van wapens die gefabriceerd worden door FN-Herstal. Ook gevangenen zijn een pasmunt voor zakendoen. Tenslotte lijdt het geen twijfel dat de deportatie naar Nederland gebruikt zal worden als een soort van disciplinaire straf om lastige gevangenen op een nog andere manier dan isolatie of overplaatsing te kunnen afzonderen.

België heeft trouwens reeds akkoorden afgesloten met landen zoals Polen om ‘hun’ gevangenen terug te nemen en de straf waartoe ze door Belgische rechtbanken veroordeeld werden in ‘hun’ land uit te zitten. Er zijn eveneens nog steeds onderhandelingen daarover lopende met andere landen zoals bijvoorbeeld Marokko. Allemaal maatregelen om de druk in de gevangenissen hier van de ketel te halen.

Los van de walgelijke bevolkingspolitiek die individuen reduceert tot categorieën en verplaatsbare pionnen op het schaakspel van de macht, brengt de deportatie van gevangenen naar Nederland een heleboel problemen met zich mee. Gevangenen en bezoekende familie of vrienden zullen er misschien niet kunnen praten met medegedetineerden omdat ze de taal niet machtig zijn, hun toegang tot dokters en assistenten zal ingewikkelder worden omwille van communicatieproblemen, bezoekers zullen heel wat kilometers extra moeten afleggen, de bijstand van advocaten zal verminderen omdat die vaak niet bereid of bevoegd zullen zijn om naar Nederland te reizen (en daarenboven kennen ze de Nederlandse strafwet of het gevangenisregime niet),... Met al deze zaken in het achterhoofd is het duidelijk dat de deportatie van gevangenen naar Nederland één van de zovele pogingen is om te isoleren en af te zonderen.

De ‘meesterzet’ van Stefaan de Clerck is niets anders dan één van de vele maatregelen om de ontevredenheid en de revoltes in de gevangenissen de kop in te drukken. Argumenten als overbevolking of slechte omstandigheden worden gewoon gebruikt als voorwendsels om te verhullen waar het echt om draait: een zo efficiënt mogelijke machine uitbouwen om mensen op te sluiten en hun wil te breken. Moge het de Nederlandse Staat zuur opbreken en wie weet dat het virus van de revolte binnen de muren zich ook over de landsgrenzen heen laat deporteren.

[Gepubliceerd in Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009]