Soms lijkt alles erop te wijzen dat je voor een keerpunt staat, dat een bepaalde dynamiek onherroepelijk een andere richting uit lijkt te gaan. Het kan ook moeilijk anders, geen enkele strijd blijft dezelfde intensiteit behouden over de jaren heen. Het is niet anders met agitatie in en rondom de gevangenissen hier. Na drie jaren van regelmatige revoltes en opstanden lijkt de zo bekende stilte terug de overhand te nemen. De vurige verspreiding van revolte wordt alsmaar meer overschaduwd door isolatiekerkers, nieuwe gevangenissen, een nieuw gesloten centrum voor weerspannige uitgeprocedeerde asielzoekers, bloederige vechtpartijen tussen bendes zoals in de gevangenis van Antwerpen en Gent.
En dus, zullen de realisten ons vragen, wat is er nu bereikt? Welke slag is er thuisgehaald? Het is onmogelijk om te antwoorden op vragen die als maatstaven de categorieën van de macht nemen. Drie jaar van revolte kan je niet samenvatten in een optelsom van praktische resultaten, aangezien het daar ook nooit om gegaan is. Het gaat daarentegen over een bepaald bewustzijn (dat zich scherpt in woord en daad), over een aantal ideeën die de ruimte gevonden hebben om zich te uiten, over de banden van solidariteit en medeplichtigheid die gesmeed werden. Die zaken vallen niet te kwantificeren, ze staan pal tegenover de boekhouderslogica van in en out.
Maar, zo zullen vele kameraden vragen, is het onderste wel uit de kan gehaald? Ook hier kunnen we niet anders dan het antwoord schuldig blijven. Als je een specifieke strijd aangaan ziet als een mogelijkheid om algemene ideeën verder te ontwikkelen, als een mogelijkheid om ervaringen op te doen met methodes en middelen, dan wordt die strijd ook een echt parcours, een weg waar het begin- en eindpunt niet hetzelfde zijn. Misschien is dat wel het mooiste: het is waar dat de Staat nieuwe gevangenissen gaat bouwen en vele strijdmakkers in isolatiekerkers heeft geworpen, maar niemand staat nog op hetzelfde punt als drie jaar geleden, de krachtsverhoudingen zijn niet onveranderd gebleven, er is vooruitgang geboekt. Het komt er nu op aan te leren uit al die ervaringen, ze onder de loep te nemen en ze aan te wenden in de strijden die komen, zonder iets achter te laten, zonder iemand achter te laten, zonder de medeplichtigheden die tussen binnen en buiten gesponnen werden te laten afkalven, maar wel op zoek te gaan naar nieuwe horizonten, naar nieuwe mogelijkheden om het bestaande te ondermijnen, om de wereld te raken die de gevangenissen voortbrengt en die gebaseerd is op de veralgemeende logica van vrijheidsberoving.
Daarenboven is er niets voorbij. Hoewel de strijddynamiek de voorbije jaren vooral getekend werd door de vele opstanden - die specifieke momenten waarop een heel parcours van rebellie als een mokerslag tegen de fundamenten van de democratie ramt - is het niet zo dat wanneer die momenten schaarser worden, de dynamiek wegebt. Nee, die verandert van vorm, van intensiteit, maar er is geen enkele zinnige reden voor aan te brengen waarom de strijd zich zou laten afbakenen tussen enkele tijdstippen. Het komt er dan ook op aan om nu, meer dan ooit, bruggen te leggen naar andere fronten, om verschillende strijden met elkaar te verbinden in het geheel van de sociale oorlog waarvan we deel uitmaken. Om te komen tot een dynamiek die niet meer afhankelijk is van getheoretiseerde referentiepunten en subjecten (de gevangenen, de immigranten, de jongeren, de werklozen, de daklozen,...), maar haar eigen grond vindt om, naast zovele andere rebellen, slagen uit de delen die iets anders in zich dragen, die een anarchistisch perspectief naar voren schuiven dat hardnekkig vecht tegen alle overheersing en uitbuiting.
Geen tabula rasa dus, maar doorgaan, alsmaar verder de kritiek in woord en daad op punt stellen. En zonder weg te zakken in het vergeten – de grote vijand van alle strijd – maar juist hardnekkig blijven vechten samen met diegenen die al jaren rebelleren en zich nu in de isolatiekerkers bevinden, blijven vechten tegen de grote sociale gevangenis waarin we allemaal leven. De gelegenheden zullen niet ontbreken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten