Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009 is verschenen. Je kan Uitbraak verkrijgen in de gekende verdeelpunten, op bestelling via een mailtje of een briefje naar de postbus of hieronder downloaden.
Download Uitbraak nummer 15bis:
http://www.typemachine.be/local--files/andere-teksten/uitbraak15bismei2009.pdf
EDITO
TERWIJL DE CIPIERS VAN NAMEN nog maar net een punt hadden gezet achter hun staking tegen de komst van Farid Bamouhammad, werd de nieuwe isolatieafdeling in de gevangenis van Brugge vernield. Een dag later kwamen ook gevangenen op een andere afdeling in opstand. Vervolgens vond er een vierde ontsnapping met gijzelname van een cipier plaats en toonden gevangenen in Vorst hun ongenoegen over een zoveelste cipiersstaking. Ondertussen vonden de welwillende critici van de gevangenis er niks beters op dan een conferentie met specialisten te organiseren aan de Brusselse universiteit om tot de conclusie te komen dat de omstandigheden in de Belgische gevangenissen en gesloten instellingen inderdaad wel schrijnend zijn. Met hun dossiers onder de arm hebben ze nu weer een excuus om met de politici rond de tafel te gaan zitten. Eind april dan: in Schaarbeek schiet de politie een 40-jarige man dood. Volgens de laatste berichten had de man, op weg naar zijn werk, een aanranding gezien en ging hij de aanrander achterna. Een toevallige flikkenpatrouille vond het belangrijker om eerst de identiteit van de man na te gaan. De controle escaleerde, de man verwondde een flik aan de arm en uiteindelijk doodde zijn collega de man met meerdere schoten in de borst en in de arm.
De volgende dag staat er al terug schoolgaande jeugdop de plaats waar de wetenschappelijke politie een afgetekend silhouet had achtergelaten. Hier en daar een schuchtere blik, maar voor de rest gaat alles z’n gewone gangetje. Ook de dagen die daarop volgen blijft het opvallend rustig in de wijk en daarbuiten. Er hangt een zekere spanning in de lucht, maar slechts een weinig vuur en wat stenen lijken uiting te geven aan de woede om een zoveelste moord van de Staat. Zijn de uitgebuiten van vandaag zo gewend geraakt aan het dagelijkse geweld van de afstompende arbeid, van de uitzichtloosheid, van het racisme, van de machocultuur, van de alomtegenwoordige controle,... dat ze er alleen nog maar lijdzaam tegenover kunnen staan? De grote, zwijgende meerderheid bewandelt het pad dat haar eigen is: over de gekalkte silhouetten van de vermoorden stappen. En ergens wel beseffen dat er iets mis is, de blik afwenden om vervolgens weg te zakken in de berusting van de dagelijkse routine. En zo sterven er ‘ongemerkt’ duizenden mensen: van ellende, van het geweld van de uitbuiting, aan de grenzen, in de gevangenissen en gesloten centra, onder de kogels van de flikken en de soldaten.
Het is al langer dan vandaag duidelijk dat de macht niet alleen steunt op dwang en de matrak, maar ook op de instemming en de berusting van haar ‘onderdanen.’ Er zijn mensen met heel wat minder bewegingsruimte (zoals de gevangenen die de voorbije jaren in opstand gekomen zijn) die blijkbaar, misschien wel met de moed der wanhoop, in staat zijn om te identificeren en aan te vallen wat hen kapotmaakt. Maar ook daar is het nooit de meerderheid der gevangenen geweest, slechts een minderheid met het hart op de juiste plaats en die weet haar woede te richten. Laten we dus vooral rekenen op onze eigen krachten en ruimte maken om echte banden van medeplichtigheid te smeden – in de wijken zoals over de muren heen.
Meezwemmend op de golven van rebellie, geladen met de woede om zoveel lelijkheid en ellende in deze wereld, koppig in de wil om te blijven zoeken naar de mogelijkheden tot revolte, vonden we het een gepast moment om dit tussennummer uit te brengen als kleine bijdrage. Niets is voorbij, alles gaat verder.
[Edito van Uitbraak nummer 15 bis, mei 2009]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten